| پسری چون تو نزادند درین شش روزن | هفت سیاره و نه دایره و چار گهر | |
| هرگز از جود تو نگرفت کس اندازه‌ی آز | هرگز از خیر تو نشنید کس آوازه‌ی شر | |
| کلک و گفتار تو پیرایه‌ی فضلست و محل | لفظ و دیدار تو سرمایه‌ی سمعست و بصر | |
| شبهی دارد کلک تو به شحنه‌ی تقدیر | که چنو عنصر نفع آمد و ارکان ضرر | |
| عرض او چون عرض جوهر صفرا گه رنگ | فرق او چون عرض جوهر سودا به فکر | |
| گر نه سالار هنرمندی بودی هرگز | نزد سالار شهنشاه نبودیش خطر | |
| خاطری داری و فهمی که به یک لحظه کنند | تخته‌ی قسمت تقدیر خداوند از بر | |
| ای جوان بخت نبینی که برین فضل مرا | به چسان این فلک پیر گرفته‌ست به حر | |
| مدح گوییم که در تربیت خاطر و طبع | در همه عالم امروز چو من نیست دگر | |
| طوق دارند عدو پیش درم فاخته‌وار | تام دیدند ز خاطر شجر پر ز ثمر | |
| غوک را جامه بهری جوی و من از شرم عدو | روزها گشته چو خفاش مرا خانه ستر | |
| لیک بی‌برگ و نوا مانده‌ام از گردش چرخ | همچو طوق گلوی فاخته و شاخ شجر | |
| روی من شد چو زر و دیده چو سیم از پی اشک | گر بخواهی شود از سیم توام کار چو زر | |
| پیش خورشید سخای تو به تعجیل کرم | کوه کوه انده من بنده هبا باد و هدر | |
| بادی از بخت تو تا از اثر جوهر طبع | در جهان آدمی از پای رود مرغ به پر | |
| مرغ بر شاخ تو از مدح تو بگشاد گلو | آدمی پیش تو از مهر تو بربسته کمر |