| سر بر آنجای نهاد آن سمن تازه که بود | صد شب اندر غمش از اشک دو چشمم چو شمر | |
| او چو تنگ شکر و گشته سراسیمه ز خواب | من چون طوطی شده بی خواب در اندیشه‌ی خور | |
| او شده طاق به آرام و من از بوسه زدن | بر دو چشم و دو لبش تا به سحر جفت سهر | |
| خواب زاید اگر از شکر و بادام چرا | خوابم از دیده ببرد از در بادام و شکر | |
| خود که داند که در آن نیم‌شب از مستی او | تا چه برداشتم از بوسه و هر چیزی بر | |
| نرم نرم از سمن آن نرگس پر خواب گشاد | ژاله ژاله عرق از لاله‌ی او کرد اثر | |
| رویش از خاک چو برداشتم از خوی شده بود | لاله برگش چو گل نم زده در وقت سحر | |
| بوسه بر دو لب من داد همی از پی عذر | آنت شرمنده نگار آنت شکر بوسه پسر | |
| آنت خوش خرمی و عیش که من دیدم دوش | چه حدیثی‌ست که امروزم از آن خرم‌تر | |
| دوش از یار بدم خرم و امروز شدم | از رخ خواجه محمد پسر خواجه عمر | |
| آنکه تا دست سخا بر همه عالم بگشاد | به بدی بسته شدست ساحت ما پای قدر | |
| آن سخن سنج شهی کو چو دو بسد بگشاد | خانه‌ی عقل دو صد کله ببندد ز درر | |
| مایه‌ور گشته ز اسباب دلش خرد و بزرگ | سودها کرده ز تاثیر کفش ماده و نر | |
| پایه‌ی مرتبتش را چو ملک نیست قیاس | عرصه‌ی مکرمتش را چو فلک نیست عبر | |
| خاطرش سر ملک در فلک آینه‌گون | همچنان بیند چون دیده در آیینه صور | |
| جنیان زان همه از شرم نهانند که هیچ | به ز خود روی ندیدند چنو ز اهل بشر | |
| جزوی از خشم وی ار بر فلک افتد به خطا | نار کلی شود از هیبت او خاکستر | |
| آتش عزمش اگر قصد کند سوی هوا | چنبر چرخ بسوزد به یک آسیب شرر | |
| شمت حزمش اگر باد برد تحفه به ابر | در شود در شکم ابر هوا قطره مطر | |
| ای بهی روی ز سعی تو گه بزم سخا | وی قوی پشت ز عون تو گه رزم ظفر |