| دوش سرمست نگارین من آن طرفه پسر | با یکی پیرهن زورقی طرفه به سر | |
| از سر کوی فرود آمد متواری وار | کرده از غایت دلتنگی ازین گونه خطر | |
| ماه غماز شده از دو لبش بوسه ربای | باد عطار شده بر دو رخش حلقه شمر | |
| کوه از آن کله بگشاده و از غایت لطف | ماه بر چرخ شده بسته‌ی آن سینه و بر | |
| چست بنشسته بر اندام لطیف چو خورش | از لطیفی و تری پیرهن توزی تر | |
| خط مشکین بر آن عارض کافور نهاد | چون بدیدم جگرم خون شد و خونم چو جگر | |
| گر چه بس نادره کاریستکه خون گردد مشک | لیک مشکی که جگر خون کند این نادره‌تر | |
| سرگران از می و چون باد همی رفت و جز او | من سبک پای ندیدم که گران دارد سر | |
| جعد ژولیده و پرورده ز سیکی لاله | زلف شوریده و پژمرده ز مستی عبهر | |
| می نمود از سر مستی و طرب هر ساعت | سی و دو تابش پروین ز سهیل و ز قمر | |
| خواست کز پیش درم بگذرد از بی خبری | چون چنان دید ز غم شد دل من زیر و زبر | |
| بانگ برداشتم از غایت نومیدی و عشق | گفتم: ای عشوه فروشنده‌ی انگارده خر | |
| از خداوند نترسی که بدین حال مرا | بگذاری و کنی از در من بنده گذر | |
| چون شنید این ز نکو عهدی و از گوهر پاک | آمد و کرد درین چهره‌ی من نیک نظر | |
| پشت خم داد و نهاد از قبل خدمت و عذر | روی افروخته از شرم بر آستانه‌ی در | |
| گفت: معذور همی دار که گر نیستی | از پی بیم ولی نعمت و تهدید پدر | |
| همچنان چون پدر از زر کمری بست مرا | کردمی گرد تو از دست خود از سیم کمر | |
| شادمان گشتم از آن عذر و گرفتمش کنار | همچو تنگ شکر و خرمن گل تنگ به بر | |
| جان و دل زیر قدمهاش نشاندم زین شکر | خود بر آن چهره هزاران دل و جان را چه خطر | |
| اندرین بود که از نازکی و مستی و شرم | خواب مستانه در آن لحظه در آورد حشر |