| دانی از عیبها چو غیب عیان | داری از علمها چو عقل خبر | |
| نعمتت نی و همتت بی حد | دولتت نی و حکمتت بی مر | |
| حکمتت را ز فکر تست مزاج | خاطرت را ز دانشست گهر | |
| دوری از جهل همچو علم علی | پاکی از جور همچو عدل عمر | |
| شعر تو سحر هست لیک ترا | بخت تو هست همچو وقت سحر | |
| ماند اندیشه‌ی تو زیر قدم | گهر طبع تو چو اسکندر | |
| ز آب انگور نار طبع مکش | ز آتش باده آب روی مبر | |
| سوی بالا گرای همچو شرار | گرد پستی مگرد همچو مطر | |
| خامه هر جای چون قضا به مباز | جامه هر وقت چون قدر به مدر | |
| همچو نکبا ازین وآن مربای | همچو نرگس در این و آن منگر | |
| ز اندرون کژ مباش چون زنجیر | تا نمانی برون چو حلقه‌ی در | |
| هر بنان را مباش همچو قلم | هر میان را مباش همچو کمر | |
| گرد حران در آی همچو سخای | سوی مردان گرای همچو هنر | |
| نزد ایشان مباش چون کاسه | پیش ایشان مگرد چون ساغر | |
| تن خویش از سر کهان در دزد | جان خویش از می مهان پرور | |
| گر چه فسقست هر دو ز اصل ولیک | هم بجای خود آخر اولاتر | |
| اینک ار چه به طبع یکسانند | در تفاوت به یک مکان بنگر | |
| گشته با باد سخت خانه‌ی خیر | مانده بی آب سست آلت غر | |
| طبع داری نهاده‌ی گردون | نظم داری نتیجه‌ی کوثر | |
| خاطری در نثار چون دریا | فکرتی تیز رای چون آذر |