| طالع از طالعت عجایب‌تر | کس ندیدی عجایب دیگر | |
| گه به چرخت برد چو قصد دعا | گه به خاک آردت چو عزم قدر | |
| گه به دستت ببندد از دل پای | گه به مهرت ببندد از دل سر | |
| گه برهنه‌ت کند چو آبان شاخ | گه بپوشاندت چو آب شجر | |
| شجری کرد مر ترا از فضل | پس بگسترد پیشت از آن بر | |
| قوتی دارد این سخن بی فعل | زینتی دارد این چمن بی فر | |
| زان که مر آفتاب دولت را | هست روزی درین درخت نظر | |
| تا نبیند ازو عدوت نشان | تا ببیند ازو ولیت ثمر | |
| کرده علمت فلک نمونه‌ی جهل | کرده نفعت جهان نتیجه‌ی ضر | |
| سخنی گویمت برادروار | گر نیوشی و داریم باور | |
| عبره کرده سپهر حکمت را | چون نگیری ز روزگار عبر | |
| در خرابات کم گذر چونه‌ای | چون مزاج شراب آلت شر | |
| مکن از کعبتین نرد و قدح | با «له» و «منک» عمر خویش هدر | |
| چون همی بازی و همی مانی | بخت بد را بباز بر اختر | |
| پیش هر دون مکن چو چنبر پشت | پای هر سفله را مگیر چو در | |
| که میانه تهی‌ست گاه سخا | سخن دون و سفله چون چنبر | |
| نزد دونان حدیث می مگذار | پیش حران ز جام می مگذر | |
| تا نباشی برین سبک چون جان | تا نباشی بر آن گران چو جگر | |
| یار دونان همی بوی چون جهل | عاقلان زان کنند از تو حذر | |
| یکسو افکن ز طبع بی نفسی | تات باشد چو روح قدر و خطر |