| گر ابر مدد یکدم از انگشت تو گیرد | هرگز نکند بیش بخیلی به مطر بر | |
| ای ذات ترا از قبل قبله‌ی دلها | تدبیرگر چرخ بپرورده ببر بر | |
| چون قطب تو اندر وطن خویش به نیکی | آوازه‌ی نام تو چو انجم به سفر بر | |
| خور جود تو جوینده چو انجم به فلک بر | گل مدح تو گوینده چو بلبل به شجر بر | |
| رحمت شده بی امر تو زحمت به خرد بر | فتنه شده بی امر تو فتنه به سهر بر | |
| در کعبه‌ی انصاف تو محراب دگر شد | نقش سم شبدیز تو بر ماده و نر بر | |
| تا حرز نفر داد تو و یاد تو باشد | هرگز نرسد هیچ نفیری به نفر بر | |
| امروز درین دور دریغی نخورد هیچ | از عدل تو یک سوخته بر عدل عمر بر | |
| بنگاشت تو گویی همه را از قلم مهر | نقاش ازل نقش تو بر حسن بصر بر | |
| انگشت گزان آمده نزد تو حسودت | برده سر انگشت کز آتش به سقر بر | |
| دولت نتواند که گشاید ز سر زور | ار بند نهد دست تو بر پای قدر بر | |
| گور و ملک الموت بهم بیندی از تو | گر گرز زنی بر عدوی تیره گهر بر | |
| در بحر گر آواز دهی جانورانش | لبیک زنان پیش تو آیند به سر بر | |
| هر دم فلک الاعظم ز اوج شرف خویش | احسنت کند بر شرف چون تو پسر بر | |
| تا نقش کند از قبل رمز حکیمان | جاه خطر و چاه خطر را به سمر بر | |
| بر رهگذر حاسد تو چاه و خطر باد | تا ناصحت آساید با جاه و خطر بر | |
| بر پشت تو بادا زره عصمت ایزد | تا باد زره سازد بر روی شمر بر | |
| خاک در تو باد سپهر همه شاهان | تا خاک و سپهرست بزیر و به زبر بر | |
| روی تو چنان تازه که گوید خرد و جان | ای تازه‌تر از برگ گل تازه به بربر |