| هان آهو کا جور مکن تا بنگویم | این جور تو بر عدل شه شیر شکر بر | |
| سلطان همه مشرق بهرامشه آنکو | بهرام سپهرش نسزد بنده به در بر | |
| فرخنده یمینی و امینی که بخندد | یمنش به قضای بد و امنش به قدر بر | |
| شیر فلک از بیلک او برطرف کون | زانگونه گریزنده که آهو به کمر بر | |
| خو کرده زبانش به در جنگ و سر گنج | اندر صف مجلس به «بگیر» و به «ببر» بر | |
| در بارگه حکم تقاضای یقینش | آتش زده در نفس شک و نقش اگر بر | |
| لفظش برسیدست بسان خرد و جان | بر ذروه‌ی عرش و فلک و ذره به در بر | |
| صاحب خبر غیر نخواندست به سدره | چون سیرت نیکوش به فهرست سیر بر | |
| نظاره اگر روح ندیدست به دیده | چون چهره‌ی زیباش به صحرای صور بر | |
| فتنه‌ست چو خورشید پی فتنه نشانیش | بهرام فلک به شه ناهید نظر بر | |
| هر کس که کند قصد که تا سر بکشد زو | سر گمشده بیند چو کشد دست به سر بر | |
| ای تکیه گه دولت و تایید تو در ملک | بر سو به خداوند و فرو سو به هنر بر | |
| چون رعب تو خود نایب حشرست درین ربع | کی دل دهدت تا تو نهی دل به حشر بر | |
| چون عصمت و تایید الاهی سپر تست | کی تکیه کنی بر زره و خود و سپر بر | |
| گر رشگ برد خصم تو نشگفت گه سوز | از آتش شمشیر تو بر عمر شرر بر | |
| زیرا که به از عمر بود مرگ مر آنرا | کز سهم دلاشوب تو باشد به خطر بر | |
| هر چند که بودی ز پس پرده‌ی ادبار | بدخواه ترا میل به کبر و به بطر بر | |
| اکنون که ترا دید ز سهم و خطر تو | بارست بطر بر عدوی روز بتر بر | |
| این قوت بازوی ظفر از پی آنست | کز نعت تو حرزست به بازوی ظفر بر | |
| ای از کف چون ابر بهاریت گه جود | آن آمده بر بخل که از وی به حضر بر |