| ای خنده زنان بوس تو بر تنگ شکر بر | وی طنز کنان نوش تو بر رنگ گهر بر | |
| جان تو که باشد ز در خنده‌ی او باش | کز خنده شیرینت بخندد به شکر بر | |
| بر مردمک دیده‌ی عشاق زنی گام | هر گه که ملک وار خرامی به گذر بر | |
| نظارگیان رخ زیبای تو بر راه | افتاده چو زلف سیهت یک به دگر بر | |
| تو بوسه همی باری از آن لعل شکر بار | در بوسه چدن دیده و جانها به اثر بر | |
| آمیخته صورتگر خوبان بر فتنه | از نطق و دهان تو عیان را به خبر بر | |
| بنشانده به خواری خرد عافیتی را | زنجیر دلاویز تو چون حلقه به در بر | |
| ای زلف تو از آتش رخسار تو پرتاب | من فتنه بر آن تافته و تافته گر بر | |
| دیوانه بسی دارد در هر شکن و پیچ | آن سلسله‌ی مشک تو بر طرف قمر بر | |
| یارب که همی تا چه بلا بارد هر دم | ای جان پدر زلف تو بر جان پدر بر | |
| اندر شب و روز سر زلفین و رخ تو | عمری به سر آوردم بر «بوک» و «مگر» بر | |
| گر با خبرستی ز پی روی تو هر شب | غیرت بزمی بر فلک خیره نگر بر | |
| سرو و گل تو تازه بدانند که هستند | آن جسته و این رسته‌ی این دیده‌ی تر بر | |
| آتش زده‌ای در دل عشاق ز خشکی | آبی نه کسی را ز تو بر روی جگر بر | |
| مانند دل سخت سیاه تو از آنست | هم بوسه و هم گریه‌ی حاجی به حجر بر | |
| ای نقش دل انگیز ترا از قبل انس | بنگاشته روح‌القدس از عشق به پر بر | |
| در زینت و در رنگ کلاه و کمر خویش | زحمت چه کشی در طلب گوهر و زر بر | |
| از اشک من و رنگ رخ من ببر ای ترک | بعضی به کله بر زن و بعضی به کمر بر | |
| سحر تو اگر چه ز سحر سست شود سحر | خندید چو صبح آمد بر نور سحر بر | |
| چندان چه نمایی شر از آن چشم چو آهو | خیرالبشر اینجا و تو مشغول به شر بر |