| کو منجم کو محاسب گو بیا معلوم کن | ابتدا پیدا کن و مر انتها را حجت آر | |
| آنکه گفت از گاه آدم پنج و پانصد بیش نیست | نسر واقع در حمل چون کرده‌اند آنجا نگار | |
| اینهمه زرق و فسونست و دروغ و شعبده | حیلت و نیرنگ داند این سخن را هوشیار | |
| گفت امیرالمومنین ای مرد پر دعوی بباش | تا بیاید آن امام راستین فخر دیار | |
| گر بتابی روی از او گردی هزیمت از سخن | بر سر دارت کنم تا از تو گیرند اعتبار | |
| گر ز تو نعمان هزیمت گیرد و گردد خموش | معمتد گردی مرا و هم تو باشی میر و مار | |
| چاکری را نامزد کرد او که نعمان را بخوان | تا کند او این جدل در پیش تخت شهریار | |
| رفت قاصد چون بدید آن کان علم و فضل را | گفت: آمد ملحدی در پیش خسرو بادسار | |
| می چنین گوید که زرق‌ست این مسلمانی و فن | خود شریعت چون ردایی کش نه پودست و نه تار | |
| گفت امیرالمومنین: تا حاضر آید پیش او | دین ایزد را و شرع مصطفا را پشت و یار | |
| گفت قاصد را امام دین چو بگزارم نماز | پیش میرالمومنین آیم ورا گو: چشم دار | |
| تا نماز شما نامد بوحنیفه پیش شاه | چیره گشته دهری آنجا شاه بد در انتظار | |
| هر زمان گفتی به شه آن ملحد بطال شوم: | می بترسد از من او زان شد نهان از اضطرار | |
| کیست در گیتی که یارد گفت با من زین سخن | کیست در عالم که او از من ندارد الحذار | |
| گفت: شاها می بفرما تا بیارندم به پیش | مطربان خوش لقای خوب روی نامدار | |
| آنک می‌دارند روزه گوید ار او راست مزد | ساغری می‌بایدم معشوق زیبا در کنار | |
| او چه داند روزه و طاعات عید و حج و غزو | عید او هر روز باشد روزه او را در چه کار | |
| اندرین بودند ناگاهی درآمد مرد دین | شاد گشت از وی خلیفه دهر یک درمانده‌وار | |
| گفتش از خجلت که: ای نعمان چرا دیر آمدی | داد نعمانش جوابی پر معانی مردوار | |
| گفت: حالی چو شنیدم امر شه برخاستم | رخ نهادم سوی قصر و تخت شاه تاج‌دار |