| نی نی مه و گهر چه خوانم ترا چو هست | هر نکته صد سپهر و هر انگشت صد بحار | |
| ای چرخ را به بذل یمینت همه یمین | وی خلق را به جود یسارت همه یسار | |
| هستم من آن بلند که گشتم ز چرخ پست | هستم من آن عزیز که ماندم ز دهر خوار | |
| از جور این زمان و زمانه نهاد من | یک لحظه می‌نیابد همچون زمین قرار | |
| از جهل عار باشد حظم ازوست فخر | وز شعر فخر زاید قسمم ازوست عار | |
| هرگز نیافتم به چنین شعرهای نغز | از هیچ رادمرد به صد شعر یک شعار | |
| تا پنجگانه‌ایم دهند از دویست شعر | روزی هزار بار دو چشمم شود چهار | |
| چشمم همی ستاره از آن بارد از مژه | زیرا که چون شبست برو روزگار تار | |
| هستی سخن چه سود کسی را که نیستی | از سر همی برآرد هر ساعتی دمار | |
| شوخیست مایه‌ی طمع اشعار خوش چه سود | کامروز فرق کس نکند افسر از فسار | |
| آنراست یمن و یسر که با قوت تمیز | نشناسد او ز جهل یمین خود از یسار | |
| گر کارها چنانکه بباید چنان بدی | در پستی آب کی بدی و در هوا بخار | |
| شاید که خاکپای تو بوسم که خود تویی | مداح را به جود و به انصاف دستیار | |
| مجبور بخت بد بدم از روی چاکری | زان مر ترا چو دولت تو کردم اختیار | |
| نشکفت اگر ز روی تو والا شوم از آنک | نه تو کم از مهی و نه من کمتر از خیار | |
| تخمیم بر دهنده ز مدح و ثنا و شکر | در بوستان عمر خود از حکمتم به کار | |
| در زینهار خویش نگهدارم از بلا | ای خلق را به علم تو از مرگ زینهار | |
| بودم صبور تا برسیدم به صدر تو | گر چه ز خلق بود روان و دلم فگار | |
| آری به زخم ماری ابوبکر صبر کرد | تا لاجرم وزیر نبی گشت و یار غار | |
| تا ز آتش و ز آب و ز خاک و هوا بود | مر خلق را ز حکمت باری همی نگار |