| لیک از بهار خرمیی نیستی به طبع | چون خلق و طبع خواجه اگر نیستی بهار | |
| منصوربن سعیدبن احمد که از کرم | چون نصرت و سعادت و حمدست نامدار | |
| آن کز مزاج گوهر و تاثیر علم او | بر نه فلک چهار گهر می‌کند نثار | |
| آن خواجه‌ای که گشت ز تعجیل جود خویش | چون شخص سل گرفته سوال از کفش نزار | |
| یک فکر تند از پی مدحش همه سخن | یک منزلند از تک جودش همه قفار | |
| کرد از تف سخاوت خود همچو چوب خشک | در کامهای خلق زبانهای افتخار | |
| چشمی که نشر سیرت او بیند از مدیح | آن چشم ایمنست بهر حال از انتشار | |
| گر بنگرد به خشم سوی چرخ و آفتاب | در ساعتی دو لیل بخیزد ز یک نهار | |
| ای دایره‌ی نجات ز جود تو مستدیر | وی مرکز حیات ز عون تو مستدار | |
| رویی که یافت گرد ستانه‌ی درت ز لطف | هرگز شکن نگیرد چون پشت سوسمار | |
| خاکی که یافت سایه‌ی حزم تو زان سپس | از باد کوه کن نبرد در هوا غبار | |
| آبی که یافت آتش عزمت کند چو وهم | در نیم لحظه چنبر افلاک را گذار | |
| هرگز سپاه مرگ نیابد بدو ظفر | آن کس که دارد از علم و علم تو حصار | |
| مدحست طبع و فعل ترا سال و مه خورش | شکرست باز عمر ترا روز شب شکار | |
| شد فرش پای قدر تو گردون مستقیم | شد غرق بحر دست تو کشتی انتظار | |
| گویی که هست بر بشره نزد خاطرت | آنها که در عروق مفاصل بود نثار | |
| زنده شود به علم و به احسانت هر زمان | آنرا که کشت بوالحسن از زخم ذوالفقار | |
| آخر گشاد تیر علوم تو از علاج | بر مرگ سوی شخص فروبست رهگذار | |
| از لطف و بخشش تو چو شمس ای فلک محل | وز جود و بر یافت همه خلق بر و بار | |
| پرمایه‌ای چو گوهر و پر سایه‌ای چو ماه | پس چونکه هست روی عدو از تو همچو قار |