| تا چرخ برگشاد گریبان نوبهار | از لاله بست دامن کهپایه‌ها ازار | |
| چونان نمود کل اثیری اثر به کوه | کاجزای او گرفت همه طرف جویبار | |
| از اعتدال و تقویت طبع او ز خاک | صد برگ گل بزاد ز یک نوک تیز خار | |
| اکنون که پر ز برگ زمرد شد از صبا | شاخی که بد چو هیکل افعی تهی ز بار | |
| زان می‌کفد ز دیدن او دیده‌های شاخ | کز خاصیت کفد ز زمرد دو چشم مار | |
| از هجر نالش آرد بس بلبل از درخت | با وصل گل برو چکند ناله‌های زار | |
| زاید همی هوا به لطافت ز سعی چرخ | آن قوتی که داد عناصر به کوهسار | |
| با آفتاب اگر بنتابد بروز نجم | بیواسطه اگر چه نپاید بر آب نار | |
| گر به سما بهشت نهانست تا به حشر | بی حشر چونکه کرد زمینش پس آشکار | |
| بر دشت و باغ چیست پس از یاسمین و گل | گردون پر ستاره و دریای پر شرار | |
| گلزار بین سبزه پر از آب نارگون | کهسار بین ز لاله پر از نار آبدار | |
| بر شبه چنگ باز سر غنچه‌های گل | بر شکل پای شیر شده پنجه‌ی چنار | |
| گر دشت خرمست چرا گرید از فراز | این پرده‌ی کثیف لطیف اصل تند بار | |
| زینجا نفیر ریزد ز آنجا نوای نای | زینجا خروش عاشق و ز آنجا نشاط یار | |
| خلقی پر از نشاط ز دشتی تهی ز برف | طبعی تهی ز غم ز درختان پر ز بار | |
| آن لاله فام باده‌خوران زیر شاخ گل | و آن گلرخان نشاط کنان گرد لاله‌زار | |
| بیخ زمین چو افسر شاهان پر از گهر | شاخ شجر چون گوش عروسان ز گوشوار | |
| بر هر طرف بهشتی در هر بهشت حور | بر هر چمن کناری و در هر کنار یار | |
| مرغی بهر درخت و چراغی بهر چمن | شاهی بهر طریق و عروسی بهر کنار | |
| گر چه ز هر درخت خوشی دید هر دماغ | ور چه درین بهار بها یافت هر دیار |