| خار با خرما بگاه طعم کس کی کرد جفت | لعل با خر مهره اندر عقد کس کی کرد یار | |
| آب جویست آنکه جوید سوی هر ناجنس راه | جوهر آتش ز همت بر فلک باشد سوار | |
| لاجرم زین داده‌ی گردون و زاده‌ی چار طبع | این جهان در رامش ست و آن جهان در افتخار | |
| پایه‌ی پاییدن جان نزد لطفش یک به دست | مایه‌ی بالیدن تن پیش رایش یک شرار | |
| ای ز تاثیر مزاجت چارگوهر بر فزون | یافته قدر و بلندی صفوت و لطف و وقار | |
| میل دانش سوی تو چون میل اجزا سوی کل | آب دولت سوی تو چون آب سیل از کوهسار | |
| آتش طبع بی اصلان ز آب روی خود بکش | دود بی‌علمی ز خانه‌ی مغز بی علمان برآر | |
| لاله‌ی دعوی ز کوه که دروغان نیست کن | آفت فتوی ببر از مفتیان جهل بار | |
| جاهلان را چاره نیست از نسبت پست دروغ | مار مهره جوی نادان نیست دور از زهر مار | |
| لنگی و رهواری اندر راه دین ناید نکو | اسب دانش باید ار نی دور شو زین رهگذار | |
| فقر از آن خواهی که پاکی از بیان فقه و شرع | لاله‌زان جویی که دوری از میان مرغزار | |
| قوت شرع از فقیهان می‌شناسم نز فقیر | لاف بوبکر از محمد می‌شناسم نه ز غار | |
| یادگار مصطفا در راه دین علمست علم | هیچ جاهل بی تعلم فقر کی کرد اختیار | |
| هول و خشم یوسفی باید درین ره بدرقه | فقه و فضل یوسفی باید درین ره غمگسار | |
| ای جمال ملک و دانش سرفراز از بهر آنک | یوسفی اصلی و احمد خلق و حدادی تبار | |
| لاله و کوهی بلون حلم بابویی و رنگ | آتش و آبی به قدر و لطف بی دود و بخار | |
| کان دین را مایه‌ای همچون بدن را پنج حس | لشکری مر ملک عز را چون نبی را چار یار | |
| تربیت یاب از پدر چون آفتاب از آسمان | علمها گیر از پدر چون بخردان از روزگار | |
| ابتدا این رنجها می‌کش که در باغ شرف | زود یابی صد گل خوشبوی از یک نوک خار | |
| صد هزاران چرخ بینی زین سپس برطرف کون | از تبرک نعل اسبت کرده چون مه گوشوار |