| در چنین مجلس که او کردست آنک کرده‌اند | جبرئیل از سدره و حوران ز کنگرها نظار | |
| از پی این تهنیت را عاملان آسمان | اختران ثابت آرند اندرین مجلس نثار | |
| زیب معنی بایدت اینک شنیدی ای پسر | نقش مانی بایدت رو معتکف شو در بهار | |
| چشم آن نادان که عشق آورد بر رنگ صدف | بالله ار دیدش رسد هرگز به در شاهوار | |
| قد و منظر چنگری بنگر که در علم نظر | جان خصمان را همی چون دارد اندر اضطرار | |
| هر که مردست او بود در جستجو معنی پرست | هر که زن طبعست خود ماندست در رنگ و نگار | |
| کار صدق و معنی بوبکر دارد در جهان | ورنه در هر کوی بوبکرست و در هر کوه غار | |
| کار کردار علی دارد وگرنه روز جنگ | هیچ کاری ناید از نقش علی و ذوالفقار | |
| ای چو آتش در بلندی وی چو آب اندر صفا | وی چو باد اندر لطافت وی چو خاک اندر وقار | |
| اینهمه حشمت ز یک تاثیر صبح بخت تست | باش تا خورشید اقبالت برآرد روزگار | |
| تا ببینی کز برای عشق خاک درگهت | چرخ چون پیشت کمر بندد به رسم افتخار | |
| نیز دولت را بسی شادی نباید کرد از آنک | هر که بالا زود گیرد زود میرد چون شرار | |
| قطره‌ی آبی که آن را از هوا گیرد صدف | روزگار آن را تواند کرد در شاهوار | |
| بستر از خار و خسک ساز ای پسر اکنون چو گل | تا چو دستنبوی بر دست شهان گیری قرار | |
| روزها چشم و چراغ عالمی گردد چو شمع | هر که پیماید ز دیده قامت شبهای تار | |
| از پی یک مه که برگ گل دمد بر وی همی | گرمی و سردی کشد در باغها یکسال خار | |
| تا بهشت و چرخ باشد نزد عالم هشت و هفت | تا حواس و طبع باشد پیش دانا پنج و چار | |
| یمن بادت بر یسار و یسر بادت بر یمین | دانشت جفت یمین و دولتت جفت یسار |