| کیست آنکو ساعتی در بحر مهرت غوطه خورد | کش بدست از آتش شوق تو یکساعت قرار | |
| هرکه او نام از تو جوید ایمنست از نام و ننگ | هر که او فخر از تو آرد فارغست از فخر و عار | |
| هر که از درگاه عزت یافت توقیع قبول | پیش درگاهش کمر بندد به خدمت روزگار | |
| کیست آنکو عز خویش از خاک درگاه تو دید | کوشد اندر صدر دین در چشم کس یک روزخار | |
| چون جمال گوهر حدادیان یوسف که زد | پتک حجت بر سر اعدای دین حدادوار | |
| آن که چون در درس و مجلس دم زند در علم و دین | چون دم آخر نیابی در همه گیتیش یار | |
| آن ز ترفیه و صیانت ملک را خیرات بخش | و آن ز توجیه و دیانت شرع را اندیشه خوار | |
| پیشوا و واعظ دین محمد کز ورع | سنت همنام خود را هست دایم جانسپار | |
| گر نبودی باغ رایش را نهالی بس قوی | این چنین شاخی ازو پیدا نگشتی در دیار | |
| آنکه خاک تیره را بر چرخ فضل آمد بدو | کز چنان چرخی چنین خورشید دین گشت آشکار | |
| گر ز چرخ آسمان آمد زمستانی چنین | بنگر از چرخ زمین اندر زمستان نوبهار | |
| ور ز چرخ آسمان آید سحاب برف ریز | آمد از چرخ زمین دریای مروارید بار | |
| هر کسی جزوی امامت نیز دعوی می‌کند | لیک پنهان نیست شاه ذوالفقار از ذوالخمار | |
| فتویی کز خانه‌ی حدادیان آمد برون | نص قرآن دارد آنرا از درستی استوار | |
| هیچ جاهل در جهان مفتی نگشته‌ست از لباس | هیچ گنگ اندر جهان شاعر نگشته‌ست از شعار | |
| خود گرفتم هر کسی برداشت چوبی چون کلیم | معجزی باری بباید تا شود آن چوب مار | |
| دور مشتی مدعی نامعنوی اندر گذشت | دور دور یوسف‌ست ای پادشا پاینده‌دار | |
| لفظ شیرینش غذای جان ما شد بهر آنک | گر غذای تن شدی بی زور ماندی روزه‌دار | |
| از چنین شاخی چنین باری پدید آمد به شهر | پس درخت گل چه آرد جز گل خوشبوی بار | |
| احمد محمود خصلت خواجه ای کامروز کرد | از سخن چشم عدوی احمد مختار تار |