| دوری از علم تا ز شهوت و خشم | جانت پر پیکرست و پر پیکار | |
| نبرند از تو تشنگی و کنند | این دهان گنده و آن جگر افگار | |
| تشنه‌ی جاه و زر مباش که هست | جاه و زر آب پار گین و بحار | |
| کی درآید فرشته تا نکنی | سگ ز در دور و صورت از دیوار | |
| کی در احمد رسی در صدیق | عنکبوتی تنیده بر در غار | |
| پرده بردار تا فرود آید | هودج کبریا به صفه‌ی بار | |
| با بخیلی مجوی ره که نبود | هیچ دینار مالکی دین دار | |
| مالک دین نشد کسی که نشد | از سر جود مالک دینار | |
| سرخرویی ز آب جوی مجوی | زان که زردند اهل دریا بار | |
| گر چه از مال و گندم و یونجه | هم خزینه‌ت پرست و هم انبار | |
| بس تفاخر مکن که اندر حشر | گندمت گژدمست و مالت مار | |
| مال دادی به باد چون تو همی | گل به گوهری خری و خر به خیار | |
| دولت آن را مدان که دادندت | بیش از ابنای جنس استظهار | |
| تا تو را یار دولتست نه‌ای | در جهان خدای دولت یار | |
| چون ترا از تو پاک بستانند | دولت آن دولتست و کار آن کار | |
| چون دو گیتی دو نعل پای تو شد | بر سر کوی هر دو را بگذار | |
| در طریق رسول دست آویز | بر بساط خدای پای افشار | |
| پاک شو بر سپهر همچو مسیح | گشته از جان و عقل و تن بیزار | |
| همچو نمرود قصد چرخ مکن | با دوتا کرکس و دوتا مردار | |
| کز دو بال سریش کرده نشد | هیچ طرار جعفر طیار |