| بود تو شرع بر تواند داشت | زان که آن روشنست و بود تو تار | |
| دین نیاید به دست تابودت | بر یمین و یسار یمین و یسار | |
| نه فقیری چو دین به دنیا کرد | مر ترا پایمزد و دست افزار | |
| نه فقیهی چو حرص و شهوت کرد | مر ترا فرع جوی و اصل گذار | |
| ره رها کرده‌ای از آنی گم | عز ندانسته‌ای از آنی خوار | |
| مشک و پشکت یکیست تا تو همی | ناک ده را ندانی از عطار | |
| دل به صد پاره همچو ناری از آنک | خلق را سر شمرده‌ای چو انار | |
| کار اگر رنگ و بوی دارد و بس | حبذا چین و فرخا فرخار | |
| دعوی دل مکن که جز غم حق | نبود در حریم دل دیار | |
| ده بود آن نه دل که اندر وی | گاو و خر باشد و ضیاع و عقار | |
| نیست اندر نگارخانه‌ی امر | صورت و نقش مومن و کفار | |
| زان که در قعر بحرالاالله | لا نهنگی ست کفر و دین او بار | |
| چه روی با کلاه بر منبر | چه شوی با زکام در گلزار | |
| تر مزاجی مگرد در سقلاب | خشک مغزی مپوی در تاتار | |
| خود کلاه و سرت حجاب تو اند | چه فزایی تو بر کله دستار | |
| کله آن گه نهی که در فتدت | سنگ در کفش و کیک در شلوار | |
| علم کز تو ترا بنستاند | جهل از آن علم به بود صدبار | |
| آب حیوان چو شد گره در حلق | زهر گشت ار چه بود نوش و گوار | |
| نه بدان لعنت‌ست بر ابلیس | کو نداند همی یمین ز یسار | |
| بل بدان لعنت‌ست کاندر دین | علم داند به علم نکند کار |