| گاه ناهید لولی رعنا | کندت باد سار و باده گسار | |
| گه کند تیر چرخت از سر امن | چون کمان گوشه کشته و زه‌وار | |
| گه کند ماه نقشت اندر دل | در خزر هندو در حبش بلغار | |
| گه ترا بر کند اثیر از تو | تا تهی زو شوی چو دود شرار | |
| گاه بادت کند ز آز و نیاز | روح پر نار و روی چون گلنار | |
| گاه آب لیم دون همت | جاهل و کاهلت کند به بحار | |
| گاه خاک فسرده از تاثیر | بر تو ویران کند ده و آثار | |
| با چنین چار پای‌بند بود | سوی هفت آسمان شدن دشوار | |
| چند از این آب و خاک و آتش و باد | این دی و تیر و آن تموز و بهار | |
| بسکه نامرد و خشک مغزت کرد | بوی کافور و مشک و لیل و نهار | |
| عمر امسال و پار ضایع کرد | هر که در بند یار ماند و دیار | |
| دولتی مردی ار نپریدست | مرغ امسالت از دریچه‌ی پار | |
| شیب گردی به لفظ تازی ریش | قیر گردی به لفظ ترکی قار | |
| برگذر زین جهان غرچه فریب | در گذر زین رباط مردم‌خوار | |
| کلبه‌ای کاندرو نخواهی ماند | سال عمرت چه ده چه صد چه هزار | |
| رخت برگیر ازین خراب که هست | بام سوراخ و ابر طوفان بار | |
| از ورای خرد مگوی سخن | وز فرود فلک مجوی قرار | |
| خویشتن را به زیر پی بسپر | چون سپردی به دست حق بسپار | |
| بود بگذار زان که در ره فقر | تن حصارست و بود قفل حصار | |
| نشود در گشاده تا تو به دم | بر نیاری ز قفل و پره دمار |