| طلب ای عاشقان خوش رفتار | طرب ای شاهدان شیرین‌کار | |
| تا کی از خانه هین ره صحرا | تا کی از کعبه هین در خمار | |
| زین سپس دست ما و دامن دوست | بعد از این گوش ما و حلقه‌ی یار | |
| در جهان شاهدی و ما فارغ | در قدح جرعه‌ای و ما هشیار | |
| خیز تا ز آب روی بنشانیم | گرد این خاک توده‌ی غدار | |
| پس به جاروب «لا» فرو روبیم | کوکب از صحن گنبد دوار | |
| ترکتازی کنیم و در شکنیم | نفس رنگی مزاج را بازار | |
| وز پی آنکه تا تمام شویم | پای بر سر نهیم دایره‌وار | |
| تا ز خود بشنود نه از من و تو | لمن الملک واحد القهار | |
| ای هواهای تو هوا انگیز | وی خدایان تو خدای آزار | |
| قفس تنگ چرخ و طبع و حواس | پر و بالت گسست از بن و بار | |
| گرت باید کزین قفس برهی | باز ده وام هفت و پنج و چهار | |
| آفرینش نثار فرق تو اند | بر مچین خون خسان ز راه نثار | |
| چرخ و اجرام ساکنان تو اند | تو از ایشان طمع مدار مدار | |
| حلقه در گوش چرخ و انجم کن | تا دهندت به بندگی اقرار | |
| ورنه بر چارسوی کون و فساد | گاه بیمار بین و گه تیمار | |
| گاهت اندر مزارعت فکند | جرم کیوان چو خوک در شد یار | |
| گه کند اورمزدت از سر زهد | زین جهان سیر و زان جهان ناهار | |
| گاه بر بنددت به تهمت تیغ | دست بهرام چون قلم زنار | |
| گاه مهرت نماید از سر کین | مر ترا در خیال زر عیار |