| لیک آمده‌ام سیر ز افعال زمانه | هر چند هنوز از غرض خویشم ناهار | |
| آن سود همی بینم از اشعار که هر شب | هش را ببرد سوش بماند بر من عار | |
| خواریم از آنست که زین شهرم ازیرا | در بحر و صدف خوار بود لولو شهوار | |
| هدهد کلهی دارد و طاووس قبایی | من بلبل و خواهان یکی درعه و دستار | |
| زین محتشمانند درین شهر که همت | بر هیچ کسی می‌نتوان دوخت به مسمار | |
| ای درت ز بی‌برگان چون شاخ در آذر | وی دلت ز بخشیدن چون باغ در آزار | |
| از مکرمت تست که پیوسته نهفته‌ست | این شخص به دراعه و این پای به شلوار | |
| پس چون تنم آراسته‌ی پیرهن تست | این فرق مرا نیز بیارای به دستار | |
| سود از تو بدان جویم کز مایه‌ی طبعم | خود را بر تو دیده‌ام این قیمت و بازار | |
| آثار نکو به که بماند چو ز مردم | می هیچ نماند ز پس مرگ جز آثار | |
| تا جوهر دریا نبود چون گهر باد | تا مایه‌ی مرکز نبود چون فلک نار | |
| چون چار گهر فعل تو و ذات تو بادا | از محکمی و لطف و توانایی و مقدار | |
| در عافیت خیر و سخا باد همیشه | اسباب بقای تو چو خیرات تو بسیار | |
| جبار ترا از قبل نفع طبیبان | تا دیر برین مکرمت و جود نگهدار | |
| جبار ترا باد نگهبان به کریمی | از مادح بدگوی و ز ممدوح جگرخوار | |
| از فضل ملک باد به هر حال و به هر وقت | امروز تو از دی به و امسال تو از پار |