| از مال تو جز خانه‌ی تو کیست تهی‌دست | وز دست تو جز کیسه‌ی تو کیست زیان‌کار | |
| آراسته‌ای از شرف و جود همیشه | چون شاخ ز طیار و چو افلاک ز سیار | |
| فعل تو چنانست که دیگر ز معاصی | واجب نشود بر تو یکی روز ستغفار | |
| چون مردمک دیده عزیزی بر ما ز آنک | در چشم تو سیم و زر ما هست چنین خوار | |
| چون نقطه‌ی نقش‌ست دل آنکه ابا تو | دو روی و دو سر باشد چون کاغذ پرگار | |
| ادیان به علی راست شد ابدان به تو زیراک | تو نافع مومن شدی او قامع کفار | |
| تو دیگری و حاسد تو دیگر از آن کو | خار آمده بی‌گلبن تو گلبن بی‌خار | |
| کی گردد مه مردم بد اصل به دعوی | کی گردد نو پیرهن کهنه به آهار | |
| یک شهر طبیبند ولی از سر دعوی | کو چون تو یکی خواجه‌ی داننده‌ی هشیار | |
| عالم همه پر موسی و چوبست ولیکن | یک موسی از آن کو که ز چوبی بکند مار | |
| کار چو تو کس نیست شدن نزد هر ابله | تا بار دهد یا ندهد حاجب و سالار | |
| کز حشمت و جاه تو همی پیش نیاید | نور قمر و شمس به درگاه تو بی‌یار | |
| خود دیده کنان جمله می‌آیند سوی تو | دیدار ترا از دل و جان گشته خریدار | |
| تو کعبه‌ی مایی و به یک جای بیاسای | این رفتن هر جای به هر بیهده بگذار | |
| زوار سوی خانه‌ی کعبه شده از طمع | هرگز نشود کعبه سوی خانه‌ی زوار | |
| دیدیم طبیبان و بدین مایه شناسیم | ما جعفر طیار ز بو جعفر طرار | |
| بر چشمه‌ی حیوان ز پی چون تو طبیبی | شاید که کند فخر شهنشاه جهاندار | |
| کز جود تو و علم تو غزنین چو بهشتست | زیرا که درو نیست نه بیمار و نه تیمار | |
| ای مرد فلک حشمت و فرزانه‌ی مکرم | وی پیر جوان دولت مردانه‌ی غیار | |
| هستیم بر آنسان ز حکیمی که نگوید | اندر همه عالم ز من امروز کس اشعار |