| ای گردن احرار به شکر تو گرانبار | تحقیق ترا همره و توفیق ترا یار | |
| ای خواجه‌ی فرزانه علی‌بن محمد | وی نایب عیسا به دو صد گونه نمودار | |
| چندان که ترا جود و معالی‌ست به دنیا | نه نقطه سکون دارد و نه دایره رفتار | |
| ذهن تو و سنگ تو به مقدار حقیقت | بر سخت همه فایده‌ی روح به معیار | |
| مر جاه تو و علم ترا از سر معنی | آباء و سطقسات غلامند و پرستار | |
| نخرید کسی جان بهایی به زر و سیم | تا نامدش اسراسر علوم تو پدیدار | |
| برگ اجل از شاخ امل پاک فرو ریخت | تا شاخ علومت عمل آورد چنین بار | |
| شد طبع جهان معتدل از تو که نیابی | در شهر یکی ذات گرانجان و سبکبار | |
| از غایت آزادگی و فر بزرگیت | گشتند غلامان ستانه‌ی درت احرار | |
| گفتار فزونست ز هر چیز ولیکن | جود تو و مدح تو فزونست ز گفتار | |
| عقلی که ز داروت مدد یافت به تحقیق | در تخته‌ی تقدیر بخواند همه اسرار | |
| شخصی که تر از شربت تو شد جگر او | لب خشک نماند به همه عمر چو سوفار | |
| از عقل تو ای ناقد صراف طبیعت | شد عنصر ترکیب همه خلق چو طیار | |
| آنکس که یکی مسهل و داروی تو خوردست | مانند فرشته نشود هرگز بیمار | |
| هر چشم که از خاک درت سرمه‌ی او بود | ز آوردن هر آب که آرد نشود تار | |
| آنها که یکی حبه ز حب تو بخوردند | در دام اجل هیچ نگردند گرفتار | |
| حذق تو چنانست که بی‌نبض و دلیلی | می باز نمایی غرض روح به هنجار | |
| گر باد بفرخار بر دشمت داروت | از قوت او روح پذیرد بت فرخار | |
| بر کار ز داروی تو شد شخص معطل | مانده ملک الموت ز داروی تو بیکار | |
| ای طبع و علوم تو شفا بخش و سخاورز | وی دست و زبان تو درر پاش و گهربار |