| تا ورای نفس خویشی خویشتن کودک شمار | چون فرود طبع ماندی خویشتن غافل بدار | |
| کی شود ملک تو عالم تا تو باشی ملک او | کی بود اهل نثار آنکس که برچیند نثار | |
| هست دل یکتا مجویش در دو گیتی زان که نیست | در نه و در هشت و هفت و در شش و پنج و چهار | |
| نیست یک رنگی بزیر هفت چار از بهر آنک | ار گلست اینجای با خارست ور مل با خمار | |
| بهر بیشی راست اینجا کم زدن زیرا نکرد | زیر گردون قمر پس مانده را هرگز قمار | |
| در رجب خود روزه‌دار و «قل هوالله» خوان و پس | در صفر خوان «تبت» و در چارشنبه روزه‌دار | |
| چند ازین رمز و اشارت راه باید رفت راه | چند ازین رنگ و عبارت کار باید کرد کار | |
| همرهان با کوه‌هانان به حج رفتند و کرد | رسته از میقات و حرم و جسته از سعی و جمار | |
| تو هنوز از راه رعنایی ز بهر لاشه‌ای | گاه در نقش هویدی گاه در رنگ مهار | |
| چون به حکم اوست خواهی تاج خواهی پای بند | چون نشان اوست خواهی طیلسان خواهی غیار | |
| تا به جان این جهانی زنده چون دیو و ستور | گر چه پیری همچو دنیا خویشتن کودک شمار | |
| حرص و شهوت در تو بیدارند خوش خوش تو مخسب | چون پلنگی بر یمین داری و موشی بر یسار | |
| مال دادی لیک رویست و ریا اندر بنه | کشت کردی لیک خوکست و ملخ در کشت‌زار | |
| خشم را زیر آر در دنیا که در چشم صفت | سگ بود آنجا کسی کاینجا نباشد سگ سوار | |
| خشم و شهوت مار و طاووسند در ترکیب تو | نفس را آن پایمرد و دیو را این دست یار | |
| کی توانستی برون آورد آدم را ز خلد | گر نبودی راهبر ابلیس را طاووس و مار | |
| عور کرد از کسوت عار ار ز دوده‌ی آدمی | زان که اندر تخم آدم عاریت باشد عوار | |
| حلم و خرسندی در آب و گل طلب کت اصل ازوست | کی بود در باد خرسندی و در آتش وقار | |
| حلم خاک و قدر آتش جوی کب و باد راست | گرت رنگ و بوی بخشد پیله‌ور صد پیلوار | |
| تا تو اندر زیر بار حلق و جلقی چون ستور | پرده‌داران کی دهندت بار بر درگاه یار |