| نایب جاه پیمبر تویی امروز و کسی | مبتدع باشد کت چاکر فرمان نشود | |
| به گل افشان ارم ماند آن مجلس تو | مجلسش خرم و خوش جز به گل افشان نشود | |
| ای بها گیر دری کز سخن چون گهرت | نرخ جانها به جز از گفت تو ارزان نشود | |
| هر که شاگرد تو باشد به گه خواندن علم | هرگز آن خاطر او دفتر نسیان نشود | |
| نامه‌ی عقل به یک لحظه بنپذیرد جان | تا برآن نامه‌ی او نام تو عنوان نشود | |
| معده‌ی حرص که شد تافته از تف نیاز | جز سوی مائده‌ی جود تو مهمان نشود | |
| نیست یک ملحد و یک مبتدع اندر آفاق | که وی از حجت و نام تو هراسان نشود | |
| شد نو آباد چو بستان ز جمال تو و خود | آن چه جایست که از فر تو بستان نشود | |
| به دعا خواست همی اهل نوآباد ترا | زان که بی پند تو می خلق به سامان نشود | |
| چون ز آرایش کوی تو شود شاد فلک | آن که باشد که ز گفتار تو شادان نشود | |
| خاصه‌ی شهر غلامان تو گشتند چه باک | ار مرید تو همه عامه فراوان نشود | |
| دیو گریان نشود تا به سخن بر کرسی | آن لب پر شکر و در تو خندان نشود | |
| سخن راست همی گویی بی‌روی و به حشر | رو که بر تو سخنت حجت و برهان نشود | |
| نیست عالم چو تو در هیچ نواحی و کسی | صدق این قول چه داند که خراسان نشود | |
| مردم از جهد شود عالم نز جامه و لاف | جاهل از کسوت و لاف افسر کیهان نشود | |
| هر که بیدار نباشد شبی از جهد چو چرخ | روز دیگر به سخن شمس درافشان نشود | |
| سست گفتار بود درگه پیری در علم | هر که در کودکی از جهد سخندان نشود | |
| اندر آن تیغ چه تیزی بود از جهد که آن | سالها برگذرد کایچ سرافشان نشود | |
| علم داری شرف و قدر بجوی ار نه مجوی | زان که بی‌فضل هر ابله سوی دیوان نشود | |
| علم باید که کند جای تو کرسی و صدور | ورنه از طور کسی موسی عمران نشود |