| از خاطر چو تیر و زبان چو تیغ من | پرچین و زرد رخ چو زراندوده جوشند | |
| تا خامشند مطبخیان ضمیرشان | بر دیگ گنده گشته تو گویی نهنبنند | |
| دور از شما و ما چون در آیند در سخن | گویی به وقت کوفتن زهر هاونند | |
| هان ای سنایی ار چه چنین ست تیغ ده | کایشان نه آهنند که ریم خماهنند | |
| درزی صفت مباش برایشان کجا همه | بر رشته‌ی تو خشک‌تر از مغز سوزنند | |
| مشاطه‌ی عروس ضمیر تواند پاک | این نغز پیکران که برین سبز گلشنند | |
| شیر آفرین گلشن روحانیان تویی | ایشان که اند گر به نگاران گلخنند | |
| تو تخت ساز تا حکما رخت برگرند | تو نرد باز تا شعرا مهره بر چنند | |
| بر کن به رفق سبلتشان گر چه دولتند | بشکن به خلق گردنشان گر چه گردنند | |
| آن کره‌ای به مادر خود گفت چونکه ما | آبی همی خوریم، صفیری همی زنند | |
| مادر به کره گفت: برو بیهده مگوی | تو کار خویش کن که همه ریش می‌کنند |