| مرحبا بحری که از آب و گلش گوهر برند | حبذا کانی کزو پاکیزه سیم و زر برند | |
| نی ز هر کانی که بینی سیم و زر آید پدید | نی ز هر بحری که بینی گوهر احمر برند | |
| در میان صدهزاران نی یکی نی بیش نیست | کز میان او به حاصل شاکران شکر برند | |
| در میان صد هزاران نحل جز یک نحل نیست | کز لعابش انگبین ناب جان‌پرور برند | |
| جانور بسیار دیدستم به دریاها ولیک | چون صدف نبود که غواصان ازو گوهر برند | |
| گاو آبی در جزیره سنبل و سوسن چرد | لاجرم هر جا که خفت از خاک او عنبر برند | |
| همچو آهو شو تو نیز از سنبل و سوسن بچر | تا بهر جایی ز نافت نافه‌ی اذفر برند | |
| باغشان از شوخ چشمی گشت شورستان خار | طمع آن دارند کز وی سوسن و عنبر برند | |
| سوسن و عنبر کجا آید به دست ار روضه‌ای | کاندرو تخم سپست و سیر و سیسنبر برند | |
| هر چه کاری بدروی و هر چه گویی بشنوی | این سخن حقست اگر نزد سخن گستر برند | |
| خواب ناید مرزنی را کاندر آن باشد نیت | هفته‌ی دیگر مر او را خانه‌ی شوهر برند | |
| ای بهمت از زنی کم چند خسبی چون ترا | هم کنون زی کردگار قادر اکبر برند | |
| ور همی گویی که من در آرزوی ایزدم | کو نشانی تا ترا باری سوی دلبر برند | |
| این جهان دریا و ما کشتی و زنهار اندرو | تا نه پنداری که کشتیها همه همبر برند | |
| کشتیی را پیش باد امروز در تازان کنند | کشتیی را باز از پیش بلا لنگر برند | |
| کشتیی را غرق گردانند در دریای غیب | کشتیی را هم ز صرصر تا در معبر برند | |
| مر یکی را گل دهد تا او به بویش جان دهد | و آن دگر را باز جانش ز آتشین خنجر برند | |
| مر یکی را سر فرازانند ز آتش از جحیم | مر یکی را باز از گوهر همه افسر برند | |
| خنده آید مر مرا ز آنها که از سیم ربا | درگه رفتن کفن از دیبه شوشتر برند | |
| مرد آن مردست که چون پهلو نهد اندر لحد | هم به ساعت از بهشتش بالش و بستر برند |