| تیغ او روز کین ز خون عدو | خاک را لاله‌زار خواهد کرد | |
| آب را سنگ علم او چون خاک | با ثبات و وقار خواهد کرد | |
| اجل از بیم تیغ خونخوارش | الحذار الحذار خواهد کرد | |
| باد با خاک روز کوشش او | الفرار الفرار خواهد کرد | |
| آب در حلق دشمن از قهرت | شعله شعله چو نار خواهد کرد | |
| عدوش چون ز عمر بر بادست | اجلش خاکسار خواهد کرد | |
| از برای موافقش گردون | ابر را در نثار خواهد کرد | |
| بحر در یک نفس به دولت او | صد بخور از بخار خواهد کرد | |
| از شرف مشتری رکابش را | افسر روزگار خواهد کرد | |
| جود او همچو ابر نیسانی | قطره‌ها بیشمار خواهد کرد | |
| بنده بی‌آب همچو ماهی باز | سر به سوی بحار خواهد کرد | |
| گر ز خاک تو آبروی برد | مدحتت بنده‌وار خواهد کرد | |
| با تو چون خاک بادوار بسر | خویشتن با دوار خواهد کرد | |
| ای چو آب اصل لطف همچون خاک | نعل چرخم فگار خواهد کرد | |
| هست فکرت که میر این معنی | عرضه بر شهریار خواهد کرد | |
| بیخ جانم به شربتی از جود | در تنم استوار خواهد کرد | |
| روی چون صد نگار و طبع خوشش | کار من چون نگار خواهد کرد | |
| عقل در انتظار انعامت | روز و شب انتظار خواهد کرد | |
| عز و اقبال سرمدی بادت | هم برین اختصار خواهد کرد |