| آن درختی که آب خشمش خورد | دان که آن شاخ‌وار خواهد کرد | |
| آب نظمش درخت فکرت را | از خرد بیخ و بار خواهد کرد | |
| گلبنی را که آب عونش یافت | دان که طبعش چنار خواهد کرد | |
| آب گوهر شود در آن کانی | که ازو افتخار خواهد کرد | |
| خواب را در دو چشم خلق از امن | قوت کوکنار خواهد کرد | |
| ای که تاثیر آب دولت تو | گل اعدات خار خواهد کرد | |
| نعمتی را که بحرها نبرد | رزق تو خود دمار خواهد کرد | |
| آب را تف طبعت از بس جود | همه زرین بخار خواهد کرد | |
| آتش خشمت آب دریا را | همچو آتش نزار خواهد کرد | |
| ایزد آن کلک را که لفظ تو یافت | آتش آب خوار خواهد کرد | |
| ز آب حیوان بقات چون شعرت | هر زمان نو شعار خواهد کرد | |
| گردد آتش حصار امنش اگر | آب را در حصار خواهد کرد | |
| تا ز آب حرام عقل و سخن | ذات عیب و عوار خواهد کرد | |
| آب و آتش برای این مدحت | برد و گوهر فخار خواهد کرد | |
| ملک دنیا نخواهد آن کو را | جود تو با یسار خواهد کرد | |
| دشمنت را چو آب اجل سوی مرگ | هم ز عرضش مهار خواهد کرد | |
| روزگار آب روی داد آن را | که برو روزگار خواهد کرد | |
| دشمنت زین سپس به عذر جواب | خاک فرش عذار خواهد کرد | |
| گر نه از بخت بد چو هر عاقل | ناله‌ها زار زار خواهد کرد | |
| آب جاه تو آنکسی خواهد | کایزدش بختیار خواهد کرد |