| دی دل ما فگار خواهد کرد | وز ستم سوگوار خواهد کرد | |
| سده بهر نوید فصل بهار | باز عهد استوار خواهد کرد | |
| پیش چونین نوید گر که ترا | به امید بهار خواهد کرد | |
| برفشان آن گهر که کافر ازو | در سقر زینهار خواهد کرد | |
| اژدهایی که اهل بدعت را | روز محشر شکار خواهد کرد | |
| آنکه می فخر کرد ازو ابلیس | جم از آن فخر عار خواهد کرد | |
| مو و زرین شود ازو پران | چون زبانه چو مار خواهد کرد | |
| همچنو بیند آن زمان معیار | آن که او را عیار خواهد کرد | |
| گوهری کو چو خود کند به مثال | آن گهر کبدار خواهد کرد | |
| روی سرخی مادرش طلبد | آنکه با اوش یار خواهد کرد | |
| بی‌قرار آفریده‌ای در طبع | کیست کش با قرار خواهد کرد | |
| تا بینی که همچو هر سال او | در زمانه چه کار خواهد کرد | |
| در میان هوا ز جنبش خویش | فلکی مستعار خواهد کرد | |
| چون بنان محاسبش هر شاخ | گویی انجم شمار خواهد کرد | |
| بینی از وی دو مایه‌ی ثنوی | چون دو سو آشکار خواهد کرد | |
| گل او آن نکرد روز از نور | کامشب او از شرار خواهد کرد | |
| گوهری کو نگار نپذیرد | عالمی چون نگار خواهد کرد | |
| جز وی از شمس همچو شمس از نور | لیل را چون نهار خواهد کرد | |
| دو عرض کاندروست تف و شعاع | بر سه جوهر نثار خواهد کرد | |
| آبرا لعل پوش خواهد کرد | خاک را مشکبار خواهد کرد |