| از چرخ بهست او بگه جود و هم از چرخ | برگفته‌ی من عقل یکی نکته ادا کرد | |
| شکل دبران آنکه بر چرخ چولاییست | کاشنید که او چرخ در جود چو لا کرد | |
| پر کرد و تهی کرد سر از عقل و دل از آز | از نطق و کف آنجا که سخن گفت و سخا کرد | |
| هر کار که او ساخت به تعلیم خرد ساخت | و آن کار که او کرد به تفهیم ذکا کرد | |
| عضوش همه از کون و فسادات طبیعی | علمش چو فلک ساحت ارکان ضیا کرد | |
| ای حاذق ناصح به گه دانش بر خلق | کایزد علمت را چو نبی اصل شفا کرد | |
| شد علم تو جانی دگر آنرا که زمانه | از گردش خود قالب ادبار و عنا کرد | |
| دانم که اجل بیش نپیوست بر آن شخص | کز سردی و خشکیش دوای تو جدا کرد | |
| آنرا که ز بیماری علم تو برانگیخت | بی مرگ چو انگیخته‌ی روز قضا کرد | |
| از کس نشنیدم بجز از حذق تو کامروز | صد کر چو صدف علم چو درت شنوا کرد | |
| چون از کف موسی دم عیسی اثر تو | بر عارضه آن کرد که بر سحر عصا کرد | |
| در جنت علت نبود لیک به دنیا | علم تو جهان را به صفت جنت ما کرد | |
| منسوخ شد از دهر وبا زان که خداوند | مر علم ترا ناسخ تاثیر وبا کرد | |
| داروت بدانکس نرسد کایزد بروی | علت سببی کرد پسش مرگ قضا کرد | |
| آن کس که به خوشی نه بخشگی به ستایش | خلق تو کم از مشک ختا گفت خطا کرد | |
| اقبال سوی پشت چو فردا همه رویست | چونان که چو دی رنج همه روی قفا کرد | |
| ادیان به علی راست شد ابدان به تو زیراک | تو عیش هنی کردی و او کفر هبا کرد | |
| ای آن شجر اندر چمن عمر که از جود | از میوه جهانی را با برگ و نوا کرد | |
| دانا نکند کفر و جهالت به کسی کو | مر علم ترا با دگران مثل و سوا کرد | |
| لطفت به از آن کرد و کند کز سر حکمت | سر بانک و بقراط به خاشاک و گیا کرد |