| تا باز فلک طبع هوا را چو هوا کرد | بلبل به سر گلبن و بر شاخ ندا کرد | |
| بی برگ نوایی نزد از طبع به یک شاخ | چون برگ پدید آمد پس رای نوا کرد | |
| شاخی که ز سردی و ز خشکی شده بد پیر | از گرمی و تریش صبا همچو صبا کرد | |
| از هیچ پدر هیچ صبی آن بندیدست | کامسال بهر شاخ یک آسیب صبا کرد | |
| آن نقره که در مدت شش ماه نهاد ابر | یک تابش خورشید زرافزای هبا کرد | |
| از رنگ رزان جامه ستد دشت و بپوشید | و آن پیرهن گازری از خویش جدا کرد | |
| تا داد لباس دگرش جوهر خورشید | او مرعوضش را ستد آن جامه عطا کرد | |
| شد ناطقه بر نطق طرب گوی چو در باغ | از نامیه هر شاخ و گیا رای نما کرد | |
| گر شاخ به یک جان نسبی دارد با ما | آن کار که بس دون و حقیرست چرا کرد | |
| بی میوه چنار از قبل شکر بهر باغ | دو دست برآورد و چو ما قصد دعا کرد | |
| درویش کند پشت دوتا بر طمع چیز | شد شاخ توانگر ز چه رو پشت دوتا کرد | |
| برابر همی خندد برق از پی آن کو | عالم همه خندان ز چه او قصد بکاکرد | |
| باد سحری گشت چنان خوش که هوا را | گویی که صبا حامله‌ی مشک و حنا کرد | |
| شد طبع هوا معتدل از چرخ تو گویی | چرخ این عمل از علم جمال الحکما کرد | |
| فرزانه علی‌بن محمد که اگر چرخ | وصف علو محمدتش کرد سزا کرد | |
| آن ناصح اهل خرد و دین که طبیعت | چون بخت کفش را سبب عیش و غنا کرد | |
| آن خواجه که از آز رهی گشت هر آنکو | راه در او را زره جهل رها کرد | |
| ایزد گهر لطف و سخا و هنرش را | چون آتش و چون آب و چو خاک و چو هوا کرد | |
| جز بخل نپنداشت جهانی که عطا داد | جز کفر نینگاشت سخایی که ریا کرد | |
| در فتنه فتد عالمی ار گردد ظاهر | آن کار که او نز پی ایزد به خلا کرد |