| مرا هر گه سخن گویم سخن عالی شود لیکن | نگهبانم خرد باشد ز گفتی کن زیان دارد | |
| دریغا آن سخنهایی که دانم گفت و نتوانم | وگر گویم از آن حرفی جهانی را نوان دارد | |
| هم اکنون بینی آن مرد خس نادان ناکس را | برد از این معانیها که در بسته میان دارد | |
| ندارم باک از آن هرگز که دارم انگبین بر خوان | کجا کس انگبین دارد مگس بر گرد خوان دارد | |
| چو من شست اندر آویزم به دریا اندر آویزد | به کام و حلق آن ماهی که بر پشت این جهان دارد | |
| چو شست اندر کشم لابد همه عالم شود ویران | همی بانگ و فغان خیزد ز هر کو خانمان دارد | |
| بجنبد عالم علوی چو زین یک بیت برخوانم | چرا چندین عجب داری که نادانی فغان دارد | |
| ز دریای محیط عقل جیحون معانی را | سوی کشتی روحانی زبان من روان دارد | |
| نه هرگز آنکه دارد گوش بشنید این چنین شعری | نه هرگز نیز خواهد گفت آنکس کو زبان دارد | |
| نخستین شعر من اینست دیگر تا چسان باشد | چگونه باشد آن آتش که زینگونه دخان دارد | |
| سخن با خود همی گویم که خود کس نیست در عالم | مرا باری خود اندر خود خرد بازارگان دارد |