| هر آنکس کو گمان دارد که بر کیوان رسد تیرش | گمان وی خطا باشد اگر زاهن کمان دارد | |
| خرد کمتر از آن باشد که او در وی کند منزل | مغیلان چیست تا سیمرغ در وی آشیان دارد | |
| حواشی و عاء فکر خون پرورد خواهد شد | ازو بس خون برون آید کزو پر خون دهان دارد | |
| خرد را آفریند او کجا اندر خرد گنجد | بنان در خط نگنجد ار چه خط نقش از بنان دارد | |
| خرد چون جست یک چندیش باز آمد به نومیدی | چه چیز است اندرین دلها که دلها را نوان دارد | |
| ورای هست و نیست و گفت و خاموشی و اندیشه | ورای این و برتر زین هزاران ره مکان دارد | |
| برآمد از بحار قدس میغ نور بر جانها | همه تشنه دلانرا او به خود در شادمان دارد | |
| چنان شادم ز عشق او که جان را می‌برافشانم | چه باشد آنکه از عشق و خرد می جانفشان دارد | |
| چگونه باشدی ار هیچ من می تا نمی گفتن | که هست از عشق او چونان که چونان را چنان دارد | |
| معانی و سخن یک با دگر هرگز نیامیزد | چنان چون آب و چون روغن یک از دیگر گران دارد | |
| معانی را اسامی نه اسامی را معانی نه | وگر نه گفته گفتنی آنچه در پرده نهان دارد | |
| همه دردم از آن آید که حالم گفت نتوانم | مرا تنگی سخن در گفت سست و ناتوان دارد | |
| معانیهای بسیارست اندر دل مرا لیکن | نگنجد چون سخن در دل زبان و ترجمان دارد | |
| ولیکن چون براندیشم همه احوال خوش گردد | از آنکو داند این معنی که جان اندر میان دارد | |
| الاهی نام خود کردم بدو نسبت کنم خود را | اگر هر شاعری نسبت به بهمان و فلان دارد | |
| یکی را شد یکی غاوی میان ما و از مرغان | یکی قوت از شکر دارد یکی خور ز استخوان دارد | |
| ندارد طاقت مدحم ز ممدوحان عالم کس | وگر اسب کسی سگبانش نعل از زبرقان دارد | |
| وگر کلی موجودات روحانی و جسمانی | ببخشد بر چنین یک بیت حقا رایگان دارد | |
| چنین عالم تواند کرد عقل کل و گر خواهد | که گوید مثل این خود را به رنج جاودان دارد | |
| هزاران بار گفتم من که راز خویش بگشایم | ولیکن مر مرا خاموش ضعف مردمان دارد |