| اگر ذاتی تواند بود کز هستی توان دارد | من آن ذاتم که او از نیستی جان و روان دارد | |
| وگر هستی بود ممکن که کم از نیستی باشد | من آن هستم که آن از بی‌نشانیها نشان دارد | |
| وگر با نقطه‌ای وهمم کسی همبر بود او را | هزاران حجت قاطع که ابعاد چنان دارد | |
| ترازوی قیامت کو همی اعراض را سنجد | اگر باشم درین کفه دگر کفه گران دارد | |
| نگیرم هیچ چیز ار در آن کفه نشینم من | چون من از هیچ کم باشم گران کفه از آن دارد | |
| سبکتر کفه‌ی ذاتی گران‌تر کفه‌ی جانی | وگر با خود در آن کفه زمین و آسمان دارد | |
| منم خود کمتر از دانگی اگر بر سنجدم وزان | اگر دانگی بود ممکن که وزن این جهان دارد | |
| چو عقل کل کند فکرت ز اوصاف و ز ذات من | نه ذات من چنان باشد نه اوصافی چنان دارد | |
| فرو شستم ز لوح خویش نقش چونی و سانی | ز بیچونی و بیسانی روانم چون و سان دارد | |
| چنان گشتم که نشناسد کسم جز بی‌چگونه و چون | که ذات من نه تن دارد نه دل دارد نه جان دارد | |
| چه جای بی‌چگونه و چون که فوق اینست و این معنی | چه جای فوق و چه معنی نه این دارد نه آن دارد | |
| دو صد برهان فزون دارد خرد بر نیستی من | بهر برهان که بنماید دو صد گونه بیان دارد | |
| هیولانی عدمهایم نه بیند عقل کلم زین | وگر چه کل افعال وفاها را عیان دارد | |
| هزاران مرتبت دانم ورای اینست کاین هر دو | یکی از بدکنان خیزد یکی از بدکنان دارد | |
| که داند تا چه چیزم من که باری من نمی‌دانم | وگر چه نیک نندیشم که ذات من چه سان دارد | |
| نگنجم در سخن پس من کجا در گنجد آنکس کو | به دستی در مکان دارد به دستی در زمان دارد | |
| چو اندر باردان من یکی ذره نمی‌گنجد | چگونه کل موجودات را در باردان دارد | |
| سخن را راه تنگ آمد نگنجد در سخن هرگز | اگر چه در فراخی ره چو دریای عمان دارد | |
| هر آنکو وصف خود گوید همی احوال خود خواهد | که برتر هست زان معنی اگر چه آن گمان دارد | |
| اگر بسیار بندیشی خرد باشد از او عاجز | کجا بر آسمان تاند شد آنکو نردبان دارد |