| شاهی و چه شاهی که گه عدل و گه علم | چون او ز ثریا ملکی تا بثری نیست | |
| آن شاه مظفر که برو از سر کوشش | جز بخشش او را ز طبیعت ظفری نیست | |
| مسعود جوان بخت جوان عمر که چون او | بر نه فلک و هفت زمین شاه و سری نیست | |
| قدر شه غزنین نشناسد به حقیقت | آن را که ز احوال خراسان خبری نیست | |
| بادا سر او سبز و دلش شاید که امروز | مر ملک جهان را به ازو تاجوری نیست | |
| ای خواجه چنین دان ز سر عقل و فصاحت | کامروز درین فن چو سنایی دگری نیست | |
| کی دیده و رخ چون زر و چون سیم کند آنک | لفظش چو گهر هست گرش سیم و زری نیست | |
| در شاخ ثنای تو چو زد چنگ سخا کن | کز شاخ ثنا به ز سخاوت ثمری نیست | |
| تا دور فلک بی ز نوا زو المی نیست | تا کار جهان بی ز قضا و قدری نیست | |
| چندانت بقا باد که ممکن بود از عمر | زیرا ز قضا هیچ کسی را حذری نیست | |
| بادات فزونی چو مه نو که جهان را | بر چرخ بقا به ز جمالت قمری نیست | |
| بر درگه جبار ترا باد مقیمی | زیرا به از آن در به جهان هیچ دری نیست | |
| ای بار خدایی که مرین سوختگان را | جز یاد تو دین‌پرور و اندوه‌بری نیست | |
| بپذیر به فضل و به کرم عذر سنایی | زیرا که به عصیان چو سنایی دگری نیست |