| کفر و ایمان دو طریقیست که آن پنهان نیست | فرق این هر دو بنزدیک خرد آسان نیست | |
| کفر نزدیک خرد نیست چو ایمان که بوصف | اهرمن را صفت برتری یزدان نیست | |
| گهر ایمان جسته‌ست ز ارکان سپهر | در دوکونش به مثل جز دل پاکان کان نیست | |
| که صفت کردن ایمان به گهر سخت خطاست | زان که ز ارکان صفا قوت او یکسان نیست | |
| تو اگر ز ارکان دانی صفت نور و ضیا | نزد من این دو صفت جز اثر ایمان نیست | |
| نور اصلی چو فروغی دهد از دست فروع | فرع را اصل چو پیدا شد هیچ امکان نیست | |
| کار نه بطن حدث دارد و دارد حق محض | رسم و اطلال و دمن چون طلل ایوان نیست | |
| رایگان این خبر ای دوست به هر کس ندهند | مشک گر چند کسادست چنین ارزان نیست | |
| ای پسر پای درین بهر مزن زان که ترا | معبر و پایگه قلزم بی‌پایان نیست | |
| کاین طریقست که در وی چو شوی توشه ترا | جز فنا بودن اگر بوذری و سلمان نیست | |
| این عروسیست که از حس رخش با تن تو | گر حسینی همه جز خنجر و جز پیکان نیست | |
| درد این باد هوا در تن هرکس که شود | هست دردی که بجز سوختنش درمان نیست | |
| جسم و جانرا به عرضگاه نهادم که مرا | مایه‌ی عرض درین جز غرض جانان نیست | |
| گر حجاب رهت از جسم و ز جان خواهد بود | رو که جانان ترا میل به جسم و جان نیست | |
| جسم و جان بابت این لعبت سیمین تن نیست | تحفه‌ی بی‌خطر اندر خور این سلطان نیست | |
| فرد شو زین همه تا مرد عرضگاه شوی | کاندرین کوی بجز رهگذر مردان نیست | |
| چند گوئی که مرا حجت و برهان باید | هر چه حق باشد بی حجت و بی برهان نیست | |
| کشته‌ی حق شو تا زنده بمانی ور نه | با چنین بندگیت جای تو جز میدان نیست | |
| از چه بایدت به دعوی زدن این چندین دست | که به دست تو ز صد معنی یک دستان نیست | |
| نام خود را چه نهی بیهده موسی کلیم | که گلیم تو بجز بافته‌ی هامان نیست |