| خاک را از باد بوی مهربانی آمدست | در ده آن آتش که آب زندگانی آمدست | |
| نرگس مخمور بوی خوش ز طبعی خواستست | بنده و آزاد سرمست جوانی آمدست | |
| باغ مهمان دوست برگ میزبانی ساختست | مرغ اندک زاد در بسیار دانی آمدست | |
| باد غمازست و عطاری کند هر صبحدم | آن تواناییش بین کز ناتوانی آمدست | |
| آتش لاله چرا افروخت آب چشم ابر | کبرا از خاصیت آتش‌نشانی آمدست | |
| آری آری هم برین طبعست تیغ شهریار | زانک او آبست و از آتش، نشانی آمدست | |
| دست خسرو گر نبوسیدست ابر بادپای | پس چرا چوندست او در درفشانی آمدست | |
| تا عروس ملک شاه از چشم بد ایمن بود | چشم خوب نرگس اندر دیده‌بانی آمدست | |
| سبزه کو پذرفت نقش تیغ تیزش لاجرم | همچو تیغش نیز در عالم ستانی آمدست | |
| پیش تخت شاه چون من طوطی شکرفشان | بلبل اندر پیش گل در مدح خوانی آمدست | |
| راست خواهی هر کجا گل نافه‌ای از لب گشاد | همچو لاله غنچه را بسته دهانی آمدست | |
| لاف هستی زد شکوفه پیش رای روشنش | لاجرم عمرش چنان کوته که دانی آمدست | |
| سرو یازان بین که گویی زین جهان لعبتی | پیش سلطان در قبای آن جهانی آمدست | |
| گل گرفته جام یاقوتین به دست زمردین | پیش شاهنشه به سوی دوستکانی آمدست | |
| آفتاب داد و دین سنجر که او را هر زمان | اول القاب نوشروان ثانی آمدست | |
| کلک عقل از تیر او عالم گشایی یافتست | تیر چرخ از کلک او عالم ستانی آمدست | |
| آسمان پیش جلال او زمین گردد از آنک | از جلال او زمین در ترجمانی آمدست | |
| خه‌خه ای شاهی که از بس بخشش و بخشایشت | خرس در داهی و گرگ اندر شبانی آمدست | |
| چون به سلطانی نشینی تهنیت گویم ترا | ای که اسلاف ترا سلطان نشانی آمدست | |
| ترک این صحرای اول با جلاجلهای نور | گرد ملکت با طریق پاسبانی آمدست |