| زاهدان را ز برای زه و زه | «قل هوالله احد» دام و دمست | |
| حاجیان را ز گدایی و نفاق | هوس و هوش به طبل و علمست | |
| غازیان را ز پی غارت و سهم | قوت از اسب و سلاح و خدمست | |
| فاضلان را ز پی لاف فضول | روی در رفع و جر و جزم و ضمست | |
| ادبا را ز پی کسب لجاج | انده نصب لن و جزم لمست | |
| متکلم را از راه خیال | غم اثبات حدوث و قدمست | |
| چرخ پیمای ز بهر دو دروغ | به سیه مسطر و شکل رقمست | |
| مرد طب را ز پی خلعت و نام | همه اندیشه‌ی او بر سقمت | |
| مرد دهقان ز پی کسب معاش | از ستور و خر و خرمن خرمست | |
| خواجه معطی ز پی لاف و ریا | تازه از مدحت و لرزان ز ذمست | |
| باز سایل را در هر دو جهان | دوزخش «لا» و بهشتش «نعم»ست | |
| طبع برنا را بر یک ساعت عیش | عاشق شرب و بت و زیر و بمست | |
| کهل را از قبل حرمت و عز | انده نفقه و زاد حرمست | |
| پیر نز بهر گناه از پی مال | تا دم مرگ ندیم ندمست | |
| سعی ساعی به سوی عالم از آن | که فلان جای فلان محتشمست | |
| چشم عامی به سوی عالم زان | که فلان در جدل کیف و کمست | |
| قد هر موی شکاف از پی ظلم | همچو دندانه‌ی شانه بهمست | |
| مرد ظالم شده خرسند بدین | که بگویند: فلان محترمست | |
| همگان سغبه‌ی صیدند و حرام | کو کسی کز پی حق در حرمست | |
| اینهمه مشغله و رسم و هوس | طالبان ره حق را صنمست |