| که جان و تنم معدن مدح تست | گرش مقعد صدق خوانی رواست | |
| خط و شعر تو دید چشم و دلم | چه جای خط و شعر چین و ختاست | |
| نفسهای روحانیان را کسی | اگر شعر و خط خواند از وی خطاست | |
| ز جزو تو آن شربها خورد جان | که خود عقل کلی از آن ناشتاست | |
| فلک در شگفت از تو گر چند او | بر از آتش و آب و خاک و هواست | |
| که در فضل و در لفظ و در رزم و بزم | علی هیصم‌ست و علی مرتضاست | |
| قضای ثنای چو تو مهتری | مرا هم ز تایید رسم و قضاست | |
| مرا این تفضل که خلق تو کرد | ز افضال فضل بن یحیا عطاست | |
| ز سیاره‌دان آنکه سیاره‌وار | به ممدود و مقصود از وی رواست | |
| گرم جان ندادی به تشریف خویش | مرا این شرف از کجا خواست خاست | |
| که چون من خسی را ز چون تو کسی | چنین زینت و رتبت و کبریاست | |
| اگر چند باران ز ابرست لیک | ز دریا فراموش کردن خطاست | |
| ثنا و ثواب جزیل و جمیل | برو بیش ازیرا که او مقتداست | |
| تو دانی که از حضرت مصطفا | برین گفته‌ی من فرشته گواست | |
| تو شرعی و او دین و در راه حق | نه آن زین نه این زان زمانی جداست | |
| تو و او چنانید کن صدر گفت | دو دست‌ست الله را هر دو راست | |
| من ار آیم ار نی همی دان که جان | ز خاک درت با قبای بقاست | |
| چه تشویر دارم چو دانم که این | ز تقدیر قادر نه تقصیر ماست | |
| چه ترسم چو از جان و ایمان تو | به «ما لم یشا» «لم یکن» عذر خواست | |
| محالست اینجا دعا کز محل | زمین تو خود آسمان دعاست |