مردی و جوانمردی آئین و ره ماست
|
|
جان ملکان زنده به دولتکدهی ماست
|
روزی ده سیاره بر کسب ضیارا
|
|
در یوزهگر سایهی پر کله ماست
|
گر چه شره هر چه شه آمد سوی شرست
|
|
از دهر برافکندن شرها شره ماست
|
برگ که ما از که بیجاده نترسد
|
|
که تابرهی کاهکشان برگ که ماست
|
آنجا که بود کوشش شطرنج تواضع
|
|
در نطع جهان هر چه پیادهست شه ماست
|
و آنجای که بخشایش ما دم زد اگر تو
|
|
در عمر گنه بینی آن گه گنه ماست
|
حقا که نه بر زندگی و دولت و دینست
|
|
هر عزم که در رغم سفیهان تبه ماست
|
هر عارضه کید ز خداوند بر ما
|
|
در بندگی آنجا که آن عامه مه ماست
|
ما خازن نیک و بد حقیم ز ما نیست
|
|
آنجا که «بگیر» ما و آنجا که «نه» ماست
|
المنة لله که بر دولت و ملت
|
|
اقلیم جهان دیده و عیوق گه ماست
|
چشم ملکان زیر سپیدیست ز بس اشک
|
|
از بیم یکی بنده که زیر شبه ماست
|
آنکس که ملوکان به غلامیش نیرزند
|
|
در خدمت کمتر حشم بارگه ماست
|
بهر شرف خود چو مه چارده هر روز
|
|
پر ماه نو از بوس شهان پایگه ماست
|
از بهر زر و سیم نه بل کز پی تشریف
|
|
سلطان فلک بندهی زرین کله ماست
|
گرچه مه چرخ آمد خورشید ولیکن
|
|
آن مه که به از چشمهی خورشید مه ماست
|
باشد همه را بنده سوی عزت و ما را
|
|
زلف پس گوش بت ما بنده ره ماست
|
از بهر دویی آینه در دست نگیریم
|
|
زیرا که در آیینه هم از ما شبه ماست
|
راندند بسی کامروایی سلف ما
|
|
آن دور چو بگذشت گه ماست گه ماست
|
بهرامشه ار چه که شه ماست ولیکن
|
|
آنکو دل ما دارد بهرامشه ماست
|