| آنکه باشد بر جودش همه آفاق عیال | ز زنی که چنویی زاید شد چرخ عزب | |
| ساکنی یافت بقای دلش از گردش چرخ | تربیت یافت سخای کفش از رحمت رب | |
| قدر او از محل و قدر فلکها اعلا | رای او از خرد و قول حکیمان اصوب | |
| ای که از آتش طبع تو جهان دید ضیاء | وی که از آب ذکاء تو نما یافت ادب | |
| رای چون شمس تو تا بر فلک افتاد نمود | همچو انگور سیه بر همه گردون کوکب | |
| خشک گردد ز تف صاعقه دریای محیط | گر بدو در شود از آتش خشم تو لهب | |
| گر فتد ذره‌ای از خشم تو بر اوج سپهر | گردد از هیبت تو شیر سپهر اندر تب | |
| حبه‌ی مهر تو گر ابر بگیرد پس از آن | از زمین بر نزند جز اثر حب تو حب | |
| چنبر دایره بگشاید در وقت از بیم | گر زنی بر نقط دایره مسمار غضب | |
| از بر عرش کند خطبه‌ی آن جاه و محل | هر که از بر کند از وصف و ثنای تو خطب | |
| هر که خم کرد بر خدمت تو قد چو هلال | یابد از سعی تو چون بدر ز گردون مرکب | |
| نه عجب کز فلک و بحر سخای تو گذشت | این عجب‌تر که به خود هیچ نگردی معجب | |
| ای فلک قدر یقین دان که بر مدحت تو | نیست در شاعری من نه ریا و نه ریب | |
| شعر گوییم و عطا ده شده در هر مجلس | مدح خوانیم و ادب خوان شده در هر مکتب | |
| وتد از دایره و دایره دانم ز وتد | سبب از فاصله و فاصله دانم ز سبب | |
| کعبتین از رخ و از پیل بدانم بصفت | نردبازی و شفطرنج بدانم ز ندب | |
| لیک در مدح چنین خاک سرشتان از حرص | عمر نا من قبل الفضة کالریح ذهب | |
| زان که آنراست درین شهر قبولی که ز جهل | حلبه را باز نداند گه خواندن ز حلب | |
| فاجران را قصبی بر سر و توزی در بر | شاعران از پی دراعه نیابند سلب | |
| شیر طبعم نکند همچو دگر گرسنگان | بر در خانه و بر خوان چو سگ و گربه شغب |