| میان طبع تو و طبع حاسدت در نظم | کفایت‌ست در آن شعر داور آتش و آب | |
| که چون در آید در طبع تو شود بی‌شک | بر آن دو طبع دگر کبر و مفخر آتش و آب | |
| به زیر فکرت و کلک تو خاست بر در نظم | ز خاک و باد از آنست برتر آتش و آب | |
| چو بود خاطر و طبع تو کلک را همراه | ببوسد ار چه بود کلک و دفتر آتش و آب | |
| اگر ندارد نسبت به خامه‌ی تو چراست | به نزد خامت هم خیر و هم شر آتش و آب | |
| شد از بهاء مدیحت سخنور اختر و کلک | شد از سخاء وجودت توانگر آتش و آب | |
| جهان بگیر به آن باد پای خاک نهاد | که هست با تک او کند و مضطر آتش و آب | |
| گه مسیر بود بر نهاد چرمه‌ی تو | به نزد عقل مصور شود گر آتش و آب | |
| به پست و بالا چون آب و آتشست مگر | شدست از پی تو اسب پیکر آتش و آب | |
| به سان صرصر لیکن به گاه تابش و خوی | که دید ساخته در طبع صرصر آتش و آب | |
| جهان ندید مگر چرمه‌ی ترا در تک | به هیچ مستقری سایه‌گستر آتش و آب | |
| زمانه ساخت ز هفت اختر و چهار ارکان | برای زینت بزمت دو لشکر آتش و آب | |
| بخواه از آنکه چو خوردی چو طبع خود بندد | دماغ و طبع ترا زیب و زیور آتش و آب | |
| بصوفت آب و بطبع آتش و ندیده جهان | مگر به جام توچون دو برادر آتش و آب | |
| تو روی شادی افروز و آب غم بر از آن | هنی و روشن در جام و ساغر آتش و آب | |
| که بهر پیرهنی من گزیدم از دل و چشم | ز جور چرخ چو دماغ و سمندر آتش و آب | |
| در آب و آتش بی‌حد چرا شوم غرقه | چو هست باد و هوا را مقدر آتش و آب | |
| ز خون ببست دل و چشم پس چو آهن و خاک | چراست در دل و چشمم مجاور آتش و آب | |
| برید فکرت کلک تو خواست بر در نظم | ز خاک و باد از آنست برتر آتش و آب | |
| ولیک از آتش و آبست دیده و دل من | چو در ثنای تو کردم مکرر آتش و آب |