| و آنکه شعری خواستم گفتن ترا از بهر شکر | نز برای آنکه تا بار دگر جویم عطا | |
| حرفها دیدم که خود را یک به یک بر می‌زند | پیش من زاری کنان زانسان که پیران در دعا | |
| گاه تاج از سر همی انداخت شین بر سان سین | گاه پیشم سرنگون میشد الف مانند لا | |
| همچو جیم و دال و را و قاف و عین و لام و نون | از الف تا یا دگرها مانده در پیشم دوتا | |
| این همی گفت ای سنایی الله الله زینهار | از جمال مدح او ما را نصیبی کن سنا | |
| و آن دگر گفتی مرا کن قافیت در مدح او | تا بدرم همچو اقبالش مخالف را قفا | |
| وین دگر گفتی: مرا حرف روی کن تا چنو | در میان حرفها بازار من گردد روا | |
| چون ز خلق معنویت آن دیده بودم در زمان | از پی تشریف ایشان مثنوی گفتم ثنا | |
| ز آنچنان سیرت چنین معنی همی زاید یلی | ز آسمان چون نوش بارد نوش باشد نوشبا | |
| تا بیابی گر بجویی از برای حج و غزو | در مناسک حکم حج و در سیر حکم غزا | |
| این چنین انصافها چون غازیان بادت ثواب | وز چنان کردارها چون حاجیان بادت جزا | |
| اخترت بادا منیر و طالعت بادا قوی | رتبتت بادا بلند و حاجتت بادا روا |