| آن گه فرو برد به زمین بی‌جنایتی | این قامت مقوم و جسم جسیم ما | |
| این مفتخر به حشمت و تعظیم و رای خویش | یاد آر زیر خاک عظام رمیم ما | |
| پیوسته پیش چشم همی دار عنقریب | اندامهای کوفته‌ی چون هشیم ما | |
| گویی سفیه بود فلان شاید ار بمرد | چون آن سفیه مرد نمیرد حکیم ما | |
| ما زیر خاک خفته و میراث‌خوار ما | داده به باد خرمنهای قدیم ما | |
| گویی ز بعد ما چه کنند و کجا روند | فرزندکان و دخترکان یتیم ما | |
| خود یاد ناوری که چه کردند و چون شدند | آن مادران و آن پدران قدیم ما | |
| شد عقل ما عقیم ز بس با تغافلیم | فریاد ازبن تغافل و عقل عقیم ما | |
| پندار کز تولد عقل‌ست لامحال | این طرفه بنگرید به نفس لیم ما | |
| گر جنت و جحیم ندیدی ببین که هست | شغل و فراغ جنت ما و جحیم ما | |
| ریحان روح ما چو فراغست و فارغی | مشغولیست و شغل عذاب الیم ما | |
| سرگشته شد سنایی یارب تو رهنمای | ای رهنمای خلق و خدای علیم ما | |
| ما را اگر چه ذمیمست تو مگیر | یارب به فضل خویش به فعل ذمیم ما | |
| ظفر ظفر تو نیز مکن در عنای مرگ | بر قهر و رجم نفس ز دیو رجیم ما |