| به صاحب دولتی پیوند اگر نامی همی جویی | که از یک چاکری عیسی چنان معروف شد یلدا | |
| قدم در راه مردی نه که راه و گاه و جاهش را | نباشد تا ابد مقطع نبودست از ازل مبدا | |
| ز بهر قالب اوراست این ارواح مستوفی | ز بهر حالت اوراست این انفاس مستوفا | |
| ز بهر کشت آنجا راست اینجا کشتن آدم | ز بهر زاد آنجا راست اینجا زادن حوا | |
| تو پنداری که بر بازیست این میدان چون مینو | تو پنداری که بر هرزه‌ست این الوان چون مینا | |
| وگر نز بهر دینستی در اندر بنددی گردون | وگر نز بهر شرعستی، کمر بگشایدی جوزا | |
| چو تن جان را مزین کن به علم دین که زشت آید | درون سو شاه عریان و برون سو کوشک در دیبا | |
| ز طاعت جامه‌ای نو کن ز بهر آن جهان ورنه | چو مرگ این جامه بستاند تو عریان مانی و رسوا | |
| خود از نسل جهانبانان نزاید هیچ تا باشد | مر او را کوی پر عنین و ما را خانه پر عذرا | |
| نبینی طبع را طبعی چو کرد انصاف رخ پنهان | نیابی دیو را دیوی چو کرد اخلاص رخ پیدا | |
| ترا یزدان همی گوید که در دنیا مخور باده | ترا ترسا همی گوید که در صفرا مخور خلوا | |
| ز بهر دین بنگذاری حرام از گفته‌ی یزدان | ولیک از بهر تن مانی حلال از گفته‌ی ترسا | |
| گرت نزهت همی باید به صحرای قناعت شو | که آنجا باغ در باغست و خوان در خوان و وا در وا | |
| گر از زحمت همی ترسی ز نااهلان ببر صحبت | که از دام زبون گیران به عزلت رسته شد عنقا | |
| مرا باری بحمدالله ز راه رافت و رحمت | به سوی خطه‌ی وحدت برد عقل از خط اشیا | |
| به دل نندیشم از نعمت نه در دنیا نه در عقبا | همی خواهم به هر ساعت چه در سرا چه رد ضرا | |
| که یارب مر سنایی را سنایی ده تو در حکمت | چنان کز وی به رشک افتد روان بوعلی سینا | |
| مگردانم درین عالم ز بیش آزی و کم عقلی | چو رای عاشقان گردان چو طبع بیدلان شیدا | |
| ز راه رحمت و رافت چو جان پاک معصومان | مرا از زحمت تنها بکن پیش از اجل تنها | |
| زبان مختصر عقلان ببند اندر جهان بر من | که تا چون خود نخوانندم حریص و مفسد و رعنا |