| ما جواب آن چنان شعر چنینی گفته باز | شعر تو آواز داوود آن ما آن را صدا | |
| از تو آن آید ز ما این زان که در شرط قمار | پختگان را صرف بهتر خام دستان را دغا | |
| تو فشاندی نور خود چون ماه و اندر جرم خویش | مرده ریگش ماند آن گر بیش ازین دارد سها | |
| کی شود صفرای تو ساکن ز خوان ما چو هست | مطبخ ما را به جای زیر با تقصیر با | |
| تا چو هدهد عاقلان را هم ز سر خیزد کلاه | تا چو طوطی قانعان را هم ز تن روید قبا | |
| همچو تصحیف قبا باد و چو مقلوب کلاه | دشمنت اعنی هلاک و حاسدت اعنی فنا | |
| آنت باد از راه دنیا کت کند عقل آرزو | و آنت باد از روی حکمت کت کند دین اقتضا | |
| عالم و آدم ز خلق و خلق تو آباد و خوش | همچو از مادر صبی و همچو از گلبن صبا | |
| تو نهاده بر سر ما پای و ما گفته به تو | «ای نهاده پای همت بر سر اوج سما» |