| غورک بی‌مغز را صفرا بشورید و بگفت | کی مموه باژگونه یافه‌گوی هرزه لا | |
| ریش تو داند که گوز بینمک مان در مزه | کم نیابد آخر از تیز نمک سود شما | |
| ده خدا در خشم شد با غور گفتا: هم‌کنون | راست گردانم به یک باهو من این پشت دوتا | |
| غورک بی‌شرم کان بشنید گفت: احسنت و زه | خود چنین به هم طبیب و هم عوان هم ده خدا | |
| هزل بودست این ولیکن بر مثال جد سزید | همچنین بود آن ولی نعمت درین مدت مرا | |
| همچنان کان پیر حلوایی همی گفتا به مرو | هست ما را هم دعا و هم عصید و هم عصا | |
| گر ندادی پرورش جان و دماغم را به مرغ | مرغ‌وار اکنون گرفتستی دماغ و جان هوا | |
| از شراب آب روحانی و حیوانی بشست | روح نفسانیم را از نقش مالیخولیا | |
| جان و دل را بود دارو لیکن از بهر جگر | آنچه می‌باید نبود آن چیست کسنی و کما | |
| یک دو هفته طبع از آن بگریخت کز سلوی و من | چون ستوران باز در زد در پیاز و گندنا | |
| ای ز راه خلق و خلق و لحن خوش داوود وار | در دو جایم جلوه کرده در جهان چون اوریا | |
| معنی دعوت بسی بنموده ما را در حضور | ای عفی‌الله دعوی دعوات در غیبت چرا | |
| هر چه جویند از دعا ما را خود از تو رایجست | ابلهی باشد ز چون تو قبله دزدیدن دعا | |
| خشمت ار چه بر نخواند بر دلم بعد از طمع | همچو دیوانی بری منک بربر صیصیا | |
| آخر ارچه عقل ما گم شد ولی از روی حس | سر ز بالش باز می‌دانیم و پای از لالکا | |
| من همان گویم که آن مز من بدان پرسنده گفت | کش بپرسید آنهمه عرق الرجال آخر کجا؟ | |
| گفت لاتسال حبیبی کنهمه برکند و سوخت | سبلت عرق الرجالم علت عرق النسا | |
| تنگ شد بر ما فضای عافیت بی‌هیچ جرم | وین چنین باشد «اذا جاء القضا ضاق الفضا» | |
| مالشی بایست ما را زان که به ربط را همی | گوشمالی شرط باشد تا درآید در نوا | |
| ای به ماهی جان ما را کرده چون ماهی شیم | وی ز شعری عقل ما را داده چون شعری سنا |