| فضل یحیا صاعد آن قاضی که خود بیرون ز فضل | صدهزاران فضل و یحیی بر مکست اندر سخا | |
| قاضی مکرم که چون فوت صلات ایزدی | هست در شرع کرم فوت صلاتش را قضا | |
| روح او بر غیب واقف همچو لوح آسمان | کاک او در شرع منصف همچو خط استوا | |
| چون گران گردد رکابش روی بگشاید امید | چون سبک گردد عنانش پشت بنماید عنا | |
| مرتع حلمش چرا خواران صورت را ربیع | منبع علمش جزاخواهان معنی را جزا | |
| ای چو سودا کرده خصم سردرابی گرم گرم | وی چو طوبا داده شاخ خشک را بی‌نم نما | |
| ای مرا ممدوح و مادح وی را پیرو مرید | ای مرا قاضی و مقضی وی مرا خصم و گوا | |
| گرد تو گردم همی زیرا مرا هنگام سعی | از مروت وز صفا هم مروه‌ای و هم صفا | |
| اندرین غربت مرا همچون عصای موسیی | دوستانم را عصا و دشمنم را اژدها | |
| از تو بودم بستانه‌ی خواجه عارف معرفت | وز تو کردم در فرات نعمت او آشنا | |
| بر تو خوانم شعر آن شعری شعار چرخ قدر | با تو گویم شکر آن شکر شکار خوش لقا | |
| پارسا خواندستم اندر شعر و من بر صدر او | هر که در فردوس باشد چون نباشد پارسا | |
| چون نباشم پارسا چون عقل او را داده‌ام | چون فرو دستان ملک امسال باژو پار، سا | |
| با حیا گفت او مرا و چشم من روشن بدو | هر که روشن دیده تر شد بیشتر دارد حیا | |
| چون عصای موسی و برهان عیسی گفت او | ساحران را اژدها شد شاعران را متکا | |
| خاصه اندر حق این خادم که هست از مکرمت | دیگران را یک ولی نعمت مرا خود اولیا | |
| هم ولی اکرام نعمت هم ولی کتب علوم | هم ولی دارو درمان هم ولی شکر و ثنا | |
| هست کار من برو چونانکه وقتی پیش ازین | دهخدایی گفت با غوری فضولی در نسا | |
| کی فضولی کو خراجت غور گفتا: برگرفت | شاه و پیغمبر زکوة از غور و احداث از بغا | |
| ده خدا گفت ار نکمساری شود انبان کون | گوزهای بی‌نمک پراند اهل روستا |