| از چنین ارکانها چون حاجیان بادت ثواب | وز چنین انصافها چون غازیان بادت جزا | |
| باد شام حاسدت تا روز عقبی بی‌صباح | باد صبح تا صحت چون روز محشر بی مسا | |
| بادی اندر دولت و اقبال، تا باشد همی | از ثنا و شکر و مدح تو سنایی را سنا |
□
| ای ازل دایه بوده جان ترا | وی خرد مایه داده کان ترا | |
| ای جهان کرده آستین پر جان | از پی نثر آستان ترا | |
| سالها بهر انس روح‌القدس | بلبلی کرده بوستان ترا | |
| شسته از آب زندگانی روح | از پی فتنه ارغوان ترا | |
| کرده ایزد ز کارخانه‌ی عقل | سیرت و خوی و طبع و سان ترا | |
| تیرهای یقین به شاگردی | چون کمان بوده مر گمان ترا | |
| کرده بر روی آفتاب فلک | نقش دستان و داستان ترا | |
| نور روی از سیاهی مویت | کرده مغزول پاسبان ترا | |
| از برای خمار مستانت | نوش دان کرده بوسه‌دان ترا | |
| از برون تن تو بتوان دید | از لطیفی درون جان ترا | |
| پرده داری به داد گویی طبع | از پی مغز استخوان ترا | |
| از نحیفی همی نبیند هیچ | چشم سر صورت دهان ترا | |
| از لطیفی همی نیابد باز | چشم سر سیرت نهان ترا | |
| در میانست هر کرا هستی‌ست | از پی نیستی میان ترا | |
| هیچ باکی مدار گر زه نیست | آن کمان شکل ابروان ترا | |
| زان که تیر فلک همی هر دم | زه کند در ثنا کمان ترا | |
| تا چسان دو لبت رها کرده | ناتوان نرگس توان ترا |