| این چه خلق و چه جهان است، ای کریم؟ | کز تو کس ر امی نبینم شرم و بیم | |
| راست کردند این خران سوگند تو | پرکنی زینها کنون بی‌شک جحیم | |
| وان بهشتی با فراخی‌ی آسمان | نیست آن از بهر اینها ای رحیم | |
| زانک ازینها خود تهی ماند بهشت | ور به تنگی نیست نیم از چشم میم | |
| بر شب بی‌طاعتی فتنه است خلق | کس نمی‌جوید ز صبح دین نسیم | |
| کس نمی‌خرد رحیق و سلسبیل | روی زی غسلین نهادند و حمیم | |
| از در مهلت نیند اینها ولیک | تو، خدایا، هم کریمی هم حلیم | |
| ای رحیم از توست قوت برحذر | مر مرا از مکر شیطان رجیم | |
| من نگویم تو قدیم و محدثی | کافریده‌ی توست محدث یا قدیم | |
| زاده و زاینده چون گوید کسیت؟ | هردو بنده‌ی توست زاینده و عقیم | |
| در حریم خانه‌ی پیغمبرت | مر مرا از توست دو جهانی نعیم | |
| تو سزائی گر بداری بنده را | اندر این بی‌رنج و پرنعمت حریم | |
| مر مرا غربت ز بهر دین توست | وین سوی من بس عظیم است ای عظیم | |
| هم غریبم مرد باید، بی‌گمان | بی‌رفیق و خویش و بی‌یار و ندیم | |
| در غریبی نان دستاسین و دوغ | به چو در دوزخ ز قوم و خون و ریم | |
| هرکه را محنت نه جاویدی بود | محنت او محنتی باشد سلیم | |
| گر ندارم اسپ، خر بس مرکبم | ور نیابم خز، درپوشم گلیم | |
| دام دیو است، ای کبل، بر پای و سر | مر تو را دستار خیش و کفش ادیم | |
| من ز بهر دین شدم چون زر زرد | تو ز دین ماندی چو سیم از بهر سیم | |
| از دروغ توست در جانم دریغ | وز ستم توست ریشم پرستیم |